ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರ

ನಾನು ಒಂಥರಾ ಎಡಬಿಡಂಗಿ. ಈ ಕಡೆ ನಾಸ್ತಿಕಳೂ ಅಲ್ಲ, ಆ ಕಡೆ ಆಸ್ತಿಕಳೂ ಅಲ್ಲ. ದೇವರು ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ನನ್ನದೇ ಆದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ, ಪರಿಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಈ ಪುನರ್ ಜನ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ನಿಖರವಾದ ನಿಲುವಿಲ್ಲ. ಆತ್ಮ, ಪರಮಾತ್ಮ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರೂ ಈ ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ.

ನಾನು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಈ ಜನ್ಮಾಂತರದ ಪ್ರಯೋಗಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದು ಹತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಆಗ ನನ್ನ ಮನೆ ಗೆಳತಿ ಇದರ ತರಭೇತಿ ಪಡೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ದು, ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಕಲಿಕಾ ಪ್ರಯೋಗ ಮಾಡಿದ್ದಳು. ಭಯಂಕರವಾಗಿತ್ತು ಅದು. ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುತ್ತಾ ಸಾಗಿದ್ದು ಲಾರ್ಡ್ ಆಫ್ ದಿ ರಿಂಗಿನ ಕೋಣೆಯ ಕಡೆ. ನೆಲ ತಲುಪಿದ್ದು ದಟ್ಟ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಸುತ್ತುವರೆದದ್ದು ಹ್ಯಾರೀಪೋಟರಿನ ಭೂತಗಳು, ಡೆತ್ ಈಟರ್ಸ್. ಅವರು ನನ್ನ ಉಸಿರ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ ಅಂತನಿಸಿ ಭಯವಾಗಿ ಹೊರಬಿದ್ದಿದ್ದೆ. ಏನಕೆ ನನಗೆ ಹಾಗಾಯಿತು ಎಂದು ಅವಳು ಕೇಳಿ ತಿಳಿಸಲಿಲ್ಲ, ನಾನು ಅದೆಲ್ಲ ಮೆದುಳಿನ ಮಾಯೆ ಎಂದು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟೆ.

ಅಮ್ಮನ ಬಳಕೆಯ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಉಳ್ಳವರು. ಅವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಹಂಚಿ ಕೊಳ್ಳುವ ಅನುಭವ, ಗ್ರಹಿಕೆಗಳಿಂದ ನನ್ನದೇ ನಿಲುವನ್ನು ಹೆಣೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಸಾಗಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ, ಕುತೂಹಲಗಳಿಗೆ ದೊರಕುವ ಉತ್ತರಗಳಿಂದ ಹಳೆಯದನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿ ಹೊಸದಾಗಿಯೂ ಹೆಣೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಪರಿಚಿತರು ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬಂದದ್ದು, ದೇಹವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಒಂದು ಕಾಲ ಘಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರಬಲ್ಲವರನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ, ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಈ ರೀತಿಯ ಪ್ರಯೋಗಗಳಿಗೆ ಈಡು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಮಾತ್ರ ಅಂದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.

ದೌಲತಾಬಾದಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ಹೆಚ್ಚಾದ ತುಮುಲ ನನ್ನನ್ನು ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅಭ್ಯಯಿಸುತ್ತಿರುವ ಸುರೇಖಾ ಅವರನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿತು. ನಾನು ಈ ತುಮುಲಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಮಾನಸಿಕ ತಜ್ಞರನ್ನು ಅಥವಾ ಆತ್ಮ ಸಂಗಾತ ಪ್ರಯೋಗ ತಜ್ಞರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲೋ ಎಂಬ ದ್ವಂದಲ್ಲಿರುವಾಗ ನನ್ನ ಕಚೇರಿಯ ಗೆಳತಿಯಿಂದ ಇವರ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಲ್ಪಟ್ಟೆ. ಆಕೆಯ ಅನುಭವಗಳು, ಈ ಪ್ರಯೋಗಾವಧಿಯಿಂದ ಆಕೆಗೆ ದೊರೆತ ಉತ್ತರಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಈ ತಜ್ಞರಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ನಿಗದಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿತು. ಆದರೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ನಂಬಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಅನ್ನುವ ದ್ವಂದದಿಂದ ಹೊರಬರಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ರೇಖಿ ಅನ್ನು ಇವನ್ನೊಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಲಿತದ್ದು ನಿಜ. ಆದರೆ ನನಗಾವತ್ತು ಈ ಬಣ್ಣಗಳು, ಪ್ರಭಾವಳಿಗಳು ಕಂಡೂ ಇಲ್ಲ, ಸ್ಪರ್ಶ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ದೊರಕು ಇಲ್ಲ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಈ ಆತ್ಮದ ಚರಿತ್ರೆ ನನಗೆ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಾ ಎಂಬ ಶಂಕೆ ಹಾಗೂ ಮೊದಲೊಮ್ಮೆ ಎದುರಿಸಿದ್ದ ಜೀವ ಭಯ.

ನನ್ನನು ಟ್ರಾನ್ಸ್ ಗೆ ಕಳಿಸಲು ಅವರಿಗೆ ಕಷ್ಟವೇ ಆಯಿತು. ನನಗೆ ಅವರು ಹೇಳುವ ರೀತಿಯ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತಿತ್ತು. ನನಗೆ ಮೊದಲೇ ಹಾರುವುದು ಇಷ್ಟ. ಆ ಕಡು ನೀಲಿ ಹಳದಿಯ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಸೇತುವೆಯನ್ನು ತಲುಪುವ ಆಸೆಯಾಗಲೀ, ಸುರಂಗದ ಒಳಗೆ ಇಳಿಯುವ ಇಚ್ಛೆಯೇ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಜಂಜಡಗಳ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತ್ಯಾಕೆ ಹೋಗಲಿ ಎಂದು ಹಾರುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸತ್ತ ನಂತರ ದೇಹಕ್ಕೇನಾಯಿತು ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡುವ ಕುತೂಹಲವೂ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಹಾರಬೇಕು ಅಷ್ಟೆ. ತೇಲುತ್ತಿರಬೇಕು ಗಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ.

ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಚಿತ್ರಗಳು ನಿಜವೋ ಸುಳ್ಳೋ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹೊರಬಂದ ಮೇಲೆ ಆದ, ಆಗಲಿರುವ ವಿಷಯಗಳು ಹೊಂದುತ್ತಿರುವಂತೆ ತೋರಿತು. ಕಾಕತಾಳೀಯವೋ, ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ದೇವಗಿರಿ, ರಾಮದೇವರಾಯ, ಹೇಮ ಪಂಡಿತ್, ಅಲ್ಲಾವುದ್ದೀನ್ ಖಿಲ್ಜಿ, ನಿಜಕ್ಕೂ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಇವರ್ಯಾರು ಅಲ್ಲದೆ ಅದು ವಾರಾಣಾಸಿಗೆ ಅಥವಾ ಒರಿಸ್ಸಾಗೆ ಸಂಭಂದ ಪಟ್ಟಿತ್ತಾ, ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದು ಸಾವಿರದ ಮುನ್ನೂರಕ್ಕೆ ಸಂಭಂದಿಸಿದ ಚಿತ್ರಗಳಾಗಿದ್ದರಿಂದ ದೌಲತಾಬಾದಿಗೆ ಅದನ್ನು ಕೊಂಡಿ ಹಚ್ಚಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಸಂಬಧಿಸಿದ ಚಿತ್ರಗಳು ಇನ್ನೂ ಮನದಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿವೆ. ಒಳ್ಳೆ ಹಿಸ್ಟರಿ ಸಿನೆಮಾ ನೋಡಿದ ಹಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ನೋಡಿದ್ದ ಚಿತ್ರ ನಿಜಕ್ಕೂ ಗಾಜಿಯಾಬಾದ್ ನದ್ದಾ , ಅಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಒಂಟೆಗೆ ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಸಾಯಿಸುವ ಶಿಕ್ಷೆ ಇತ್ತಾ, ಅದು ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯ ನೋಡಿದ ದೇವ ಮಾನವ ಚಿತ್ರಗಳೂ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ನೋಡಿದ ಚಿತ್ರಗಳು, ಮತ್ತೆ ನೋಡಲು ಒಲ್ಲೆ ಎನ್ನುವ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹ ಹೀಗೆ ನಿಗದಿತ ಅವಧಿ ಮುಗಿದು ಹೋಗಿತ್ತು.

ಹಾಗಂತ ನನಗೆ ಆದದ್ದೇನಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಕಾರಣ, ತರ್ಕಗಳನ್ನು ಕೇಳುವ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆಹಾರ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಏನಕೆ ಹೀಗೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಜನ್ಮಾಂತರದ ಕರ್ಮ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದೆ. ಜೀವನವನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ತರ್ಕದಲ್ಲಿ ಅಳೆದರೆ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಇಂದಿನದಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಸಾಮ್ಯಗಳಿದ್ದವು. ಅರಿತದ್ದನ್ನು ಅರಗಿಸಿ ಕೊಳ್ಳಲು ಅನೇಕ ತಿಂಗಳುಗಳೇ ಬೇಕಾದವು. ದರ್ಪ, ಕೌರ್ಯ, ಸಾವು, ಅಧಿಕಾರ, ನೀತಿ, ಕೊಲೆ, ವೈರಾಗ್ಯ, ಪ್ರೇಮ, ಸಂಚು, ಯುದ್ಧ, ಶಿಕ್ಷೆ, ….

ಈಗೀಗ ನಾನು ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಅಂತಾನೂ ಅನ್ನಿಸಿ, ಶೇ, ಸುಮ್ಮನೆ ಈ ತರಹ ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಸಾವು ಹೇಗಿರುತ್ತೆ ಅನ್ನುವ ಕುತೂಹಲಕ್ಕೂ ಈಗ ತೆರೆ ಬಿದ್ದಿದೆ. ದೇಹ, ಮನಸ್ಸು, ಜೀವಾತ್ಮ ಈ ಮೂರು ವಿಂಗಡಣೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸಿಗಾಗುವ, ದೇಹಕ್ಕಾಗುವ, ಜೀವಾತ್ಮಕ್ಕಾಗುವ,  ನೋವು ಮತ್ತು ಖುಷಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ವಿಧಗಳಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತದೆ ಎಂದು ಸಹ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನನಗೆಲ್ಲೋ ಹುಚ್ಚು ಅನ್ನಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಇರಬಾರದಾ ಅಂದನಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಉಳಿದವರ ತರಹ ಒಂದು ಗೋಲ್ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೇವಲ ಅದನ್ನೇ ಲಕ್ಷದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಅದರ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿರ ಬೇಕಲ್ಲವಾ ಅಂತಾನೂ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಿದೆ. ಇದೆಲ್ಲ ಕೇವಲ ಮಾಯೆಯೊಳಗಿನ ಅನೇಕ ಮಾಯೆಯೋ ಅಂತಾನೂ ಅನಿಸಿದ್ದಿದೆ. ಬದುಕು ಮತ್ತೂ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳ ಬೇಕಷ್ಟೆ. ಅನಿಸಿದ್ದೂ, ಅನುಭವಿಸಿದ್ದೂ, ಕಂಡಿದ್ದು, ಅರಿವಾಗಿದ್ದು ಇವೆಲ್ಲದರಲ್ಲಿ ಏಷ್ಟು ಮಿಥ್ಯೆಯಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಜೀವನವೇ ಹೇಳಬೇಕಷ್ಟೆ.

ಪಿಂಕ್ ಸೈಕಲ್ಲು

ಇದನ್ನು ನಾನು ತುಂಬಾ ಆಸೆ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬರೆದದ್ದು. ಇದನ್ನು ಬರೀತಾ ಇದನ್ನು ಅನಿಮೇಶನ್ ಸಿನೆಮಾ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಹೇಗೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ, ಇವನಿಗೆ ತೋರಿಸಿ, ಅವನೂ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮಾಡಬಹುದು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತೆ ಅಂದಿದ್ದ. ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಟೀ ಗ್ಯಾಂಗ್ ಗೆ ಹಿಂದೀಕರಿಸಿ ಓದಿ, ಎಲ್ಲರ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗೆ ಪಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಯಾವ ತರಹ ಅನಿಮೇಷನಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಬಹುದು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ವಿ. ಆಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿಯ ಕತೆ ಡಿಪಾರ್ಟ್ ಮೆಂಟ್ ಹೆಡ್ಡಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಅವರತ್ತಿರನೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ ಸಾಪ್ತಾಹಿಕಗಳಿಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದೆ. ಅದು ಅವರಿಗೆ ಮುಟ್ಟಿತೊ ಅಥವಾ ಕತೆ ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ದರ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡದೆಯೋ ಅಥವಾ,….  ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೂ ಬಂದಿದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಏನೇ ಆದರೂ ನಂಗಿಷ್ಟ ಇದು. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಇದರ ಮೇಲೆ ಅನಿಮೇಶನ್ ಚಿತ್ರ ಮಾಡುವ ಕನಸು ಇನ್ನೂ ಇದೆ. ಸಧ್ಯ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನ ಅಲಂಕಾರಕ್ಕಾಗಿ

——————————–

ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ದಿನ, ಪಿಂಕಿಯ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಅವಳು ಸುಮಾರು ದಿನದಿಂದ ದುಂಬಾಲು ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಸೈಕಲ್ ತೆಗೆಸಿ ಕೊಡಲು ಪೇಟೆಯ ಆ ದೊಡ್ಡ ಅಂಗಡಿಗೆ ನುಗ್ಗಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿನ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಸೈಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಪಿಂಕಿ ಕುಣಿದಾಡಿ ಬಿಟ್ಟಳು. ಆಕೆಗೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ನೀಲಿ-ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಅಡ್ಡಡ್ಡ ಗೆರೆ ಸೈಕಲ್ ತುಂಬಾ ಹಿಡಿಸಿತು. ಅದು ಹುಡುಗರದ್ದು ಎಂದು ಅಂಗಡಿ ಅಂಕಲ್ ಹೇಳಿದಾಗ ಆಕೆ ಪೆಚ್ಚಾದಳು. ಆಮೇಲೆ ಡೊರೆಮ್ಯಾನ್ ಸ್ಟಿಕರ್ ಇದ್ದ ಕಪ್ಪು ಸೈಕಲ್ಲು ಕೂಡ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ದುಡ್ಡು ಹೆಚ್ಚು ಎಂದು ಅಪ್ಪ ಬಿಟ್ಟೇ ಬಿಟ್ಟರು. ಕೊನೆಗೆ ರೀಟಾ ಹತ್ರ ಇದ್ದ ಸೈಕಲ್ ತರಹದ್ದೇ ಅಲ್ಲೊಂದು ಇತ್ತು. ಅದರ ಮೇಲೂ ಆಕೆಗೆ ಆಸೆಯಾಯಿತು. ಅದಕ್ಕೂ ದೊಡ್ಡ ತಲೆಗಳು ಬೇಡವೆಂದು ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದವು. ಈ ತರಹ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಚೌಕಾಸಿ ನೋಡಿ ಇವತ್ತು ತನಗೆ ಸೈಕಲ್ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಪಿಂಕಿ ಮೂತಿ ಉದ್ದ ಮಾಡಿ ನಿಂತಳು.

ಆಗಷ್ಟೇ ಅಂಗಡಿಯ ಅಂಕಲ್ ತನ್ನ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಕೂಗಿ ಹೇಳಿ ಮೇಲಿನಿಂದ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಸೈಕಲ್ ಒಂದನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಸಿದ. ಅದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಪಿಂಕಿಯ ಮುಖ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಅರಳಿತು. ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಅದರ ಸೀಟನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು. ಬೆಲ್ ನ್ನು ಎರಡೆರಡು ಸಲ ಬಾರಿಸಿದಳು. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ಚೌಕಾಶಿಯ ನಂತರ ಅವಳ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಅದು ಓಕೆ ಯಾಯಿತು. ಪಿಂಕಿಗಂತೂ ಆ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಮನಸ್ಸು ಬಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು, ಏಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು ಅದು!  ‘ಮೊನಾಲಿಸಾ’!! ಏನು ಹೆಸರು, ಏನು ಬಣ್ಣ. ಗುಲಾ…ಬಿ. ಸಕತ್ ಖುಷಿ ಆಗಿದ್ದಳು ಪಿಂಕಿ.

ಮಾರನೇ ದಿನ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋದವಳೇ ಎಲ್ಲರತ್ತಿರ ಡಿಕ್ಲೇರ್ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಈಗಾಗಲೇ ಸೈಕಲ್ ಇದ್ದ ಪಮ್ಮಿ ಹತ್ರ ಅಂತೂ ಇನ್ನೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿರದ ಸೈಕಲ್ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೆ ಹೇಳಿದ್ದು. ಈಗಾಗಲೇ ಆ ಪಿಂಕ್ ಸೈಕಲ್ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿದೆಯೆಂದು, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ತಾನು ಮತ್ತು ತನ್ನ ತಂಗಿ  ಜಗಳ ಆಡಿದ್ದು, ಆಮೇಲೆ ತಾನೇ ಗೆದ್ದು ಹಳದಿ ಹೂಗಳ ಮನೆ ಮುಂದಿನ ಗಾರ್ಡನ್ ನಲ್ಲಿ ಪಾತರಗಿತ್ತಿ ಬೆನ್ನೆಟ್ಟಿ ಸೈಕಲ್ ಹೊಡೆದದ್ದು, ಅದಕ್ಕೆ ಅಂತ ಮೊನ್ನೆ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಆ ಚೆಂದದ ಗೆಜ್ಜೆಯ ಸರದ ಕೀ ಚೈನ್ ಹಾಕಿದ್ದು,….. ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ಕತೆ ಕಟ್ಟಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಆಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಅಷ್ಟು ಸುಂದರ ಇರುವಂತಹ ಸೈಕಲ್ ಯಾವಾಗ ಬರುತ್ತೆ? ತಮಗೂ ಒಂದೆರಡು ರೌಂಡ್ ಹೊಡೆಯೋಕೆ ಕೊಡ್ತಿಯಾ? ಅಂತೆಲ್ಲ ಕೇಳಿದ್ದು ಆಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬೀಗಿ,  ಓಹೋ, ನನ್ನ ಸೈಕಲ್ಲು ತಾನೇ, ಕೊಡ್ತೀನಿ ಬಿಡ್ರೆ ಅಂತ ಡೈಲಾಗ್ ಹೇಳಿದ್ದು ಆಯಿತು.

ಅವತ್ತು ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಿಳಿಶೂಸ್ ತೆಗೆದಿಡುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೇ ಒಳಗಡೆಯ ಗಲಾಟೆ ಕೇಳಿಸಿತು. ಎಂದಿನಂತೆ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ತಗಾದೆ ಜೋರಾಗೇ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಇತ್ತು. ಹೀಗಾದಾಗಲೆಲ್ಲ ಪಿಂಕಿಗೆ ಅವರುಗಳ ವರ್ತನೆ ನೋಡಿ, ಕಷ್ಟ ಆಗಿ, ಏನು ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತ ತೋಚದೆ ಕಣ್ಣ್ ತುಂಬಿ ನಿಂತು ಬಿಡುವಳು. ಇವರೇಕೆ ಹೀಗಾಡುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋದು ಅವಳೆಗೆಂದೂ ಅರ್ಥ ಆಗಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ಸಂಜೆ ತಿಂಡಿ ಸಿಗೋ ತರಹ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋದೊಂದು ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಾಗಿ, ಸ್ಕೂಲ್ ಬ್ಯಾಗ್ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಳಚಿ ಇಟ್ಟಳು. ಆಮೇಲೆ ಹಾಲಿನಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ತನ್ನ ಕಪಾಟಿನಿಂದ, ಈಗಾಗಲೇ ಓದಿದ್ದ-ಓದಲಿದ್ದ ಚಂದಮಾಮಾಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಿ ಅದರಲ್ಲಿನ ರಾಜಕುಮಾರ ಮತ್ತು ರಾಜಕುಮಾರಿ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕರಗಿ ಹೋದಳು.

ರಾಜಕುಮಾರನು ರಾಜಕುಮಾರಿಯನ್ನು ಕುದುರೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ನದಿಯತ್ತ ಓಡುತ್ತಾ ಇದ್ದ, ಹಿಂದೆ ಶತ್ರುಗಳು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಇನ್ನೇನು ನದಿ ದಾಟಬೇಕು ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಅಮ್ಮ ಬಂದು ಆಕೆಯ ತಲೆ ಸವರಿ ಕೊಂಡು ಅತ್ತುಬಿಟ್ಟಳು. ಚಂದಮಾಮಾದಿಂದ ಇನ್ನೂ ಹೊರಗೆ ಬರದಿದ್ದ ಅವಳಿಗಿಷ್ಟೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು, ತನ್ನ ಪಿಂಕ್ ಸೈಕಲ್ಲು ಬರಲ್ಲ ಅಂತ. ನಿನ್ನೆ ಅವಳ ಅಪ್ಪ ಸೈಕಲ್ಲಿಗೆ ಎಂದು ಸೇರಿಸಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹಣವನ್ನು ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಿಂದ ಅಂಗಡಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದವನು, ರಾತ್ರಿ ಇಡೀ ಇಸ್ಪೀಡಾಡಿ ಕಳೆದು ಬಂದಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಳಗೆ ಕಚ್ಚಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು. ಈಗ ಅಪ್ಪ, ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಚಾ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಈಕೆಯ ಜೋಲು ಮುಖ ನೋಡಿದವನೇ ಉಳಿದ ಚಾ ತಂದಿಟ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಕುಡಿ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮತ್ತೆ ಹೊರ ಹೊರಟು ಹೋದ. ಪಿಂಕಿ ಪಿಳಿ ಪಿಳಿ ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತಾ ಚಾ ಕುಡಿದು, ಮುಂದೆ ಏನಾಯ್ತು ಎಂದು ಪರಿತಪಿಸುತ್ತಾ , ಮತ್ತೆ ವಿಕ್ರಮ-ಬೇತಾಲದ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋದಳು.

ಇದಾದ ನಂತರದಲ್ಲಿ, ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾದ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಆಂಟಿ , ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗುವ ಮುನ್ನ ‘ಪುಟ್ಟಿ, ನಿನ್ನ ಸೈಕಲ್ ಬಂತಾ?’ ಎಂದು ಅಣಗಿಸಿ ಕೇಳತೊಡಗಿದರು. ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಪಿಂಕಿಯ ಪಿಂಕ್ ಸೈಕಲ್ ಹೀಗಿದೆ, ಹಾಗಿದೆ ಎಂದು ತಮ್ಮದೇ ಕತೆ ಹೇಳಿ ಜೋರಾಗಿ ನಗತೊಡಗಿದರು. ಪಿಂಕಿ ಮಾತ್ರ ಏನೂ  ಹೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ಕರ್ಟೀನ ಕಿಸೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಸಿಟ್ಟ ಕೀಚೈನನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಯಾರು ಇಲ್ಲದಾಗ, ಆ ಕೀ ಚೈನನ್ನು ತೆಗೆದು ಜಲ್ಲೆಣಿಸುತ್ತಾ , ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲಿಂದ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟಗಳ ಮೇಲೆ ಹರಿಯುತ್ತಿರುವ ಮೋಡಗಳ ಹತ್ತಿರ ಹಾರಿ ಹೋಗಿ, ಅವುಗಳ ಹಿಂದಿನ ಲೋಕವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಇವೆಲ್ಲದರಿಂದ ಮರೆಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಈಗ ಪಿಂಕಿ ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ಆ ಕೀ ಚೈನ್ ಇನ್ನೂ ಅವಳ ಬಟ್ಟೆ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇವತ್ತು ಹೋಗಿ ಅದನ್ನು ಹೊರ ತೆಗೆದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಮತ್ತೆ ಜಲ್ಲೆಣಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮನೆಯ ಹೊರಗೆ ಕಣ್ಣನ್ನು ಪಿಳಿ ಪಿಳಿಸುತ್ತ ಓಡುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಪುಟ್ಟ ಸೈಕಲ್ಲಿಗೆ ಖುಷಿಯಿಂದ ಸಿಕ್ಕಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಆಮೇಲೆ ಮಗಳ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಅದರ ಪೇಪರ್ ರಾಪರ್ ಗಳನ್ನು, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ ಕವರ್ ಗಳನ್ನು ಆಸ್ತೆಯಿಂದ ಬಿಡಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಬಿಡಿಸಿಟ್ಟ ಆ ಸೈಕಲ್ಲು ಮತ್ತು ಅದರ ಮೇಲಿನ ‘ಮೊನಾಲಿಸಾ’ ಸ್ಟಿಕರ್ರು ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಫಳ್ ಎಂದು ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ. ಮಗಳು ಒಂದು ರೌಂಡ್ ಹೊಡೆದು ಬಂದ ಮೇಲೆ ಆಕೆ ಬೇಡ ಬೇಡ ಎಂದರೂ ಕೇಳದೆ, ಹೊದ್ದಿದ್ದ ದುಪ್ಪಟ್ಟಾ ತೆಗೆದು ಬಿಸಾಕಿ, ನಮ್ಮ ಪಿಂಕಿ ಅವಳ ಪಿಂಕ್ ಸೈಕಲ್ ಹತ್ತಿ , ಹಳದಿ ಹೂಗಳ ಆ ಗಾರ್ಡನಿನಲ್ಲಿ ಪಾತರಗಿತ್ತಿ ಬೆನ್ನೆಟ್ಟಿ ಹಾರ ತೊಡಗುತ್ತಾಳೆ.

ಹೀಗೆ …..

ಸುಮಾರು ಸಲ ನನಗೆ ನಾನು ‘social handicapped’  ಎಂದು ಅನ್ನಿಸುವುದುಂಟು. ಹೆಣ್ ಮಕ್ಕಳು ತನಗೆ ಮದುವೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಎಂದು ಕೊರಗುವುದು ಕೇಳಿದರೆ ಅದೊಂದು ದೊಡ್ಡ ತಮಾಷೆ ನನಗೆ. ಶೇ! ಇವರಿಗೆ ಏನಾಗಿದೆ ಅಂತ. ಮದುವೆಯೇ ಹೆಣ್ಣಿನ ಬಾಳಿನ ಪರಮೊದ್ದೇಶ, ಸಂತಾನವೇ ಸ್ತ್ರೀ ಅನ್ನುವ ಪದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ತಂದುಕೊಡುವುದು ವಗೈರೆಗಳು ನನಗೇನಕೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ! ಈ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿ-ಮಕ್ಕಳು, ತನ್ನ ಸಂಸಾರ ಇದೆಲ್ಲ ನನಗೆ ಒಗ್ಗದ ಪದಗಳು. ನನ್ನ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪರೀಧಿಗೆ ಮೀರಿದ್ದು.

ಈಗೀಗ ನನಗೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಮದುವೆ ಆಗಬೇಕು ಅಂತನಿಸಿದಿದ್ರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತೇನೋ ಅನ್ನಿಸುವುದುಂಟು. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿಸುವುದು ಅಂದರೆ ಮದುವೆ, ಮಕ್ಕಳು, ಸಂಸಾರ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟವನಲ್ಲಿ ನಾನೇ ಪ್ರಪೋಸ್ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಿದ್ದೇನಂದರೆ ಇವನೇ ನನ್ನ ಕೇಳಿದ್ದು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ಅವನೆಂದರೆ ಇಷ್ಟ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಹುಟ್ಟುವ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬನಲ್ಲಿಯೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ನಾವೆಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಬಿಚ್ಚಿ ಹೇಳಬೇಕು ಎಂದೆಲ್ಲ ಕಲಿತದ್ದು ಬಹಳ ತಡವಾಗಿ.

ಒಬ್ಬನ ಜೊತೆ ಇರಬೇಕು ಎಂದಾದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಮದುವೆ ಅಗತ್ಯ ಅನ್ನೋದು ಈಗಲೂ ನನಗೆ ಸರಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ  ಮದುವೆ ಅಂತಾದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸಂಭಂಧ ಪವಿತ್ರವಾದದ್ದು, ನೈತಿಕವಾದದ್ದು ಅನ್ನೋದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವೇ ಆಗದ ವಿಚಾರಗಳು.  ಅಧಿಕಾರ, ಹಕ್ಕು ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಈ ದೈಹಿಕ ಸುಖ ಮತ್ತು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಅಗತ್ಯವೇ ?

ನಾನು ಕಂಡಿರುವ ಹಲವು ಪತಿ-ಪತ್ನಿಯರು ಒಬ್ಬರನೊಬ್ಬರು ನೋಯಿಸುತ್ತಾ, ಬಯ್ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಏಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ಈ ಮದುವೆಯೆಂಬ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ದಾಟುವುದಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ‘ಗಂಡ’ ಎಂಬ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ದುರ್ಬಲ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಆರಾಧಿಸುವುದು, ಆತನ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ನನಗೆ ಸರಿಕಾಣದು. ಅದೇ ರೀತಿ ‘ಹೆಂಡತಿ’ ಅನ್ನುವ ಒಂದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆಕೆ ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ಮರ್ಯಾದೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಸಹಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಹಿತ.

‘ಗಂಡ ಹೆಂಡಿರ ಜಗಳ ಉಂಡು ಮಲಗುವ ತನಕ’ ಇದು ನಾನು ಕೇಳಿದ ಕೆಟ್ಟ ಗಾದೆ.  ಕ್ಷಣಿಕ ದೈಹಿಕ ಸುಖ ಎಲ್ಲದನ್ನೂ ಮೀರಿಸುತ್ತದೆಯಾ? ಹೀನಾಯವಾಗಿ ಬಯ್ದ ಬಾಯಿಗೆ ಮುದ್ದು ಕೊಡುವುದಾ? ಮದುವೆ ಇಬ್ಬರು ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಇಷ್ಟು ನೀಚ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಇಳಿಸಬಾರದಷ್ಟೆ. ನಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ದೌರ್ಬಲ್ಯಕ್ಕೆ ‘ ಸಮಾಜದ ಹೆದರಿಕೆ’ ಎಂಬ ತಲೆಪಟ್ಟಿ ಬರೆದು ಸುಮ್ಮನಿರುವುದಾ? ಅಥವಾ ಹೆಣ್ಣು ಹುಟಿದ್ದೇ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅನ್ನುವ ಪುರುಷ ಸಮಾಜದ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾ?

ಎರಡು ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿಯ ಸಂಭಂಧ ಈ ಗಂಡ-ಹೆಂಡಿರು ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಮೀರಿ ಇರಬಾರದಾ? ಏನಕೆ ಈ ಒಂದು ಪರಿಧಿಯಲ್ಲೇ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಕೊನೆಗಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಈ ಮೋಹ, ಬಂಧನಗಳನ್ನು ಕಳಚಿ ಹೊರನಡೆಯಬಾರದೆ ಮನುಜ?

ಈ ಜೊತೆ ಜೊತೆ ನಡೆಯುವ ಜೊಡಿಗಳು ಮದುವೆ ಅಂತ ಆಗದಿರಲಿ, ಆಗಿರಲಿ ನನಗೆ ಅದು ಮುಖ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರ ಜೊತೆ ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ ಅನ್ನುವುದು ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದಂತೆ, ಭಿನ್ನವಾಗುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಮನೋಸ್ಥಿತಿಗಳು ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವವರ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದು ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ವೃದ್ಧಿಯಾಗಬೇಕೆ ವಿನಹ ಕೋಪ, ಅಸೂಯೆ, ಸೆಡವುಗಳಲ್ಲಿ ಶಿಥಿಲವಾಗಬಾರದು. ಇದು ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಮನುಷ್ಯ ಸಂಭಂಧಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಯಿಸುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವುದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಮನುಷ್ಯ ಅಂತರಂಗಿಕವಾಗಿಯೂ, ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿಯೂ ಬೆಳೆಯುವುದು ಅವಶ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಏನಕೊ, ಈ ತಂದೆ ದೇವರು, ತಾಯಿ ದೇವರು, ಗಂಡ ದೇವರು, ಮಗು ದೇವರು,……. ಅರ್ಥವೇ ಆಗದು. ಯಾರನ್ನಾದರೂ ‘ದೇವರು’ ಎಂದು ಕರೆಯಬೇಕಾದರೆ ಆತನಿಗೆ ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ದೈವೀ ಗುಣಗಳಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ನಾವು ದೇವರಾಗುತ್ತೇವೆಯೇ? ‘ತನ್ನದು’ ಎಂದು ಕಾಪಿಡುವ ಜತನಕ್ಕೆ, ಬೆಳೆಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗೆ ‘ದೇವರು’ ತನ ಹೇಗೆ ಸರಿ? ಪ್ರಪಂಚದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜೀವಿಯು ಬದುಕುವ ಪರಿ ಇದು. ಅದೇ ರೀತಿ ನಾನು ನನ್ನ ಗಂಡ / ಹೆಂಡತಿ/ ಮಗು / ….. ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನುವವರನ್ನು ಕಂಡಾಗಲೂ ಅಷ್ಟೆ. ನನಗೆ ನಗು ಬರುತ್ತದೆ. ಅದು ‘ನಿನ್ನದು’ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೀಯಾ. ಈ ‘ನನ್ನದು’ ಎಂಬ ಹಂಗಿಲ್ಲದ, ಕೊಡು-ಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ಹೊರತಾದ, ಸಂಭಂಧಗಳ ಹೊರತಾದ ಜೀವಿಯನ್ನು ಇದೇ ರೀತಿ ಪ್ರೀತಿಸಬಲ್ಲೆಯಾ? ಹೊರಗೆ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಆಡುವ ಮಗುವನ್ನು ಅಷ್ಟೇ ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಸಂತೈಸ ಬಲ್ಲೆಯಾ? ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಅಪರಿಚಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬಳಿ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಎರಡು ಮಾತನಾಡ ಬಲ್ಲೆಯಾ? ಇದೆಲ್ಲ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದಾದಲ್ಲಿ ನಾವು ಪ್ರೀತಿಸುವುದು ಏನನ್ನು? ಕೇವಲ ‘ನಮ್ಮದು’, ‘ನಮ್ಮತನ’ ವನ್ನು. ಅಷ್ಟೇ. ಪ್ರೀತಿ ಬೆಳೆಯಲು ಇಲ್ಲ, ಹರಡಲು ಇಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಪ್ರೀತಿಗೆ ‘ದೈವಿಕತೆ’ ಹೇಗೆ ಪ್ರಾಪ್ತವಾದೀತು?

ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದು ಅವನು / ಳು / ಅದು  ಆಗಿರಬಹುದು. ಹಾಗೆ ಕೆಂದ್ರೀಕೃತಗೊಳ್ಳುವ ಮನಸ್ಸು,  ಜೀವವನ್ನು ಆ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಮಿಲನಗೊಳಿಸಿದಾಗ ನು / ಳು / ದು ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಉಳಿಯುವುದು ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ; ನಿನ್ನನ್ನು, ಅವನನ್ನು, ಅದನ್ನು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ. ಅಷ್ಟೇ. ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸುವುದರಿಂದ ನೀನೂ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು, ಕೇವಲ ನನ್ನನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು, ಆ ಸಂಭಂಧಕ್ಕೊಂದು ಹೆಸರು ಬೇಕು, ಸಂಸಾರ ಬೇಕು, ಅದು ಬೇಕು, ಇದು ಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಮಾತುಗಳೇ ಇಲ್ಲ. ಈ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿ ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆಗ ಗಾಳಿಯೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತದೆ, ಜೀವವು ಕುಣಿಯುತ್ತದೆ. ನಿಶ್ಚಲ ಆನಂದದಿಂದ. ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದು ಅದೇ ಅಲ್ಲವಾ?

ಒಂದು ದಿನದ ಡೈವೋರ್ಸ್

ಹೌದು, ಮೊನ್ನೆ ಓದಿದ ಶ್ರೀರಾಮರ ಕತೆಯಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ಇವಳಿಗೂ ಹುಕ್ಕಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಸೀದಾ ಮೊಬೈಲ್ ಹಿಡಿದು ಅವನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಒತ್ತಿದಳು. ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ಹಲೋ ಅಂದವನಿಗೆ ಇವತ್ತು ಸುಂದರವಾಗಿ ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಸಹ ಹೇಳದೆ ಕೇಳಿದಳು, ‘ಹೇ, ನನಗೆ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೊಡ್ತಿಯಾ?’  ಆಕಡೆ ಫೋನ್ ಎತ್ತಿದ್ದ ಅವನಿಗೆ ಏನೂ ತಿಳಿಯದೆ ತಲೆಬಿಸಿಯಾಗಿ, ‘ಥೋ, ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ ಏನೀದು ! ನಿನ್ನ ತಲೆ’ ಎಂದು ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿ, ಸೈಲೆನ್ಸಿಗೆ ಹಾಕಿ ದುಪ್ಪಡಿಯನ್ನೆಳೆದು ಹೊರಳಿ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟ. ಇತ್ತ ಕಡೆ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದ ಇವಳಿಗೆ ಅವನು ತಕ್ಷಣ ಕಾಲ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದ್ದು ಬೇಸರವಾಯಿತು, ಮತ್ತೆ ಮಾಡಿದಾಗ ಎತ್ತದಿದ್ದು ನೋಡಿ ಮೂತಿ ಚೂಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಹೋಗಲಿ, ಮತ್ತೆ ಮಾಡಿದಾಗ ವಿಷಯ ಹೇಳಿದರಾಯಿತು ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು.

ಇವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಕೆಫೆಟೆರಿಯಾದಲ್ಲಿ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಈ ವಿಷಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪವಾಗಿತ್ತು. ಎತ್ತಿದ್ದು ರಾಧಿಕಾಳೇ. ಅವಳ ಅಕ್ಕನ ಕೇಸಿನಿಂದಾಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಈ ವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಜಾಸ್ತಿನೇ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಇವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮದುವೆ ರಿಜಿಸ್ಟಾರ್ ಆಗಲು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಇಪ್ಪತ್ತು-ಮೂವತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಿರಬಹುದು. ಮದುವೆ ಫೋಟೋ, ಕರೆಯೋಲೆ ತೋರಿಸಿ, ಕೇಳಿದ್ದಲ್ಲಿ ಸಹಿ ಮಾಡಿ ಎರಡೆರಡು ಕೋಣೆಗಳ ನಡುವೆ ಆ ಕಾಗದಗಳು ತಿರುಗಾಡಿ ಮದುವೆ ರಿಜಿಸ್ಟಾರ್ ಆಗಿತ್ತು. ಆ ರಿಜಿಸ್ಟಾರನ್ನು ಮುರಿಯಲು ಎರಡರಿಂದ ಆರೋ- ಏಳೋ ವರ್ಷಗಳು ಕೋರ್ಟ ಅಲೆದಾಡಿದರೆ ಸಿಗುವಂತದ್ದು ಎಂದು ಇವತ್ತು ಗೊತ್ತಾದಾಗ ಇವಳಿಗೆ ಈ ಮದುವೆ ಅನ್ನೋದು ಏಷ್ಟು ಸೀರಿಯಸ್ ಬಿಸಿನೆಸ್ ಎಂದು ಅರಿವಾಗಿದ್ದು. ತನಗೆ ಬೇಕು-ಬೇಡ ಅಂದಾಗಲೆಲ್ಲ  ಬಿಡುವಂತಿಲ್ಲ.  ಅವಳಿಗೆ ಅವನ ಜೊತೆ ಹಾಗೆ ಇದ್ದಿದ್ದರೂ ಏನು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು, ಮನೆಯವರು ಎಲ್ಲ ಹೇಳಿ ಮದುವೆ ಅಂತ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಆಕೆಗೆ ಮದುವೆ ಆಗುತ್ತಿರುವಾಗಲೂ ಸಂಭ್ರಮ ಅಂತೇನೂ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಬ್ಬರು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಅಂತ ಬದುಕೋಕೇ ಇದೆಲ್ಲ ಏನಕೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದಳು.

ರಾಧಿಕಾ ಹೇಳಿದ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಷಯವನ್ನು ಕೇಳಿ ಈಕೆಗೆ ಹುಡುಗರ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾನೇ ಕನಿಕರವಾಯಿತು. ಗಂಡ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟರೆ, ಹೆಂಡತಿಗೆ ತನ್ನ ಆದಾಯದ ಶೇಕಡಾ ೫೦ ಭಾಗ ಕೊಡಬೇಕಂತೆ, ಅದೂ ಆಕೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ. ಆಸ್ತಿಯ ಅರ್ಧ ಭಾಗವೂ ಆಕೆಗೆ ಸೇರುತ್ತದೆಯಂತೆ. ಇವಳು ಪಾಪ ಅಂದಿದ್ದು ಕೇಳಿ ರಾಧೆಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂತು. ಏಷ್ಟು ಜನ ಗಂಡಸರು ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಕಾಲ ಕಸಕ್ಕಿಂತ ಕೆಳಗೆ ಅಂತ ನೋಡುತ್ತಾರೆ, ಮತ್ತೊಬ್ಬಳು ಸಿಕ್ಕಳು ಅಂತ ಆರಾಮವಾಗಿ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೊಟ್ಟು ಹೋಗೋ ಹಾಗಿಲ್ಲ. ಅಂತವರಿಗೆಲ್ಲ ಈ ತರಹ ಕಾನೂನು ಸರಿಯೇ ಅಂದಳು. ಇದು ಇವಳಿಗೆ ಹೌದೆನಿಸಿತು. ಆಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ವಿಷಯ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ , ಮದುವೆ ಒಂದು ಬಂಧನ ಅನ್ನೋದು ಗಟ್ಟಿಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವನ ನೆನಪಾಗಿ ಮದುವೆ ಅಂದರೆ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಇದೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಆತನಲ್ಲಿ ಹೇಳಬೇಕು ಅಂತಾಗಿ ತಮಾಷೆಯಿಂದ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ದಳು.

ಮಧ್ಯಾಹ್ನ  ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವನ ಕಾಲ್ ಇನ್ನೂ ಬಂದಿಲ್ಲವೆಂದು ನೆನಪಾಯಿತು. ಇವನು ಯಾವತ್ತೂ ಹೀಗೆಯೇ. ತಾನೇ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಾನಿದ್ದೀನೋ ಸತ್ತಿದ್ದೀನೋ ಅನ್ನೋದನ್ನು ಕೇಳೊದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಕಾಲ್ ಬಟನ್ ಒತ್ತಿದ್ದಳು. ಮೂರು ರಿಂಗ್ ಆದ ಮೇಲೆ ಕಟ್ ಆಯಿತು, ಜೊತೆಗೆ ಅಯೆಂ ಇನ್ ಮೀಟಿಂಗ್ ಅಂತ ಮೆಸೇಜ್ ಅದಕ್ಕೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಂತು. ತುಟಿ ಓರೆ ಮಾಡಿ ಇವನೀಷ್ಟೆ ಎಂದು ಮಾಡಲಿದ್ದ ಕೆಲಸದ ಕಡೆ ತಲೆ ಓಡಿಸಿದಳು. ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ಜೋಡಿಗಳನ್ನು ಗುಮ್ಮನೆ ಗಮನಿಸಿ ಅರ್ಜೆಂಟಾಗಿ ತಿಂದು ಎದ್ದು ಬಂದಳು.

ಟೀ ಟೈಮ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಆಕೆಯ ಮನಸ್ಸು ಅವಳ ಕನಸಿನ ರಾಜಕುಮಾರನೇಡೆ  ಓಡತೊಡಗಿತು. ಅವನು ಹೇಗಿದ್ದಾನೆ, ಎಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ ಇವಳಿಗೆ ಒಂದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಇವನಲ್ಲಿ ಸಿಗದ ಎಲ್ಲವೂ ಆತನಲ್ಲಿ ಇತ್ತು. ಆತ ಇವಳ ಕನಸಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಬರುತ್ತಿದ್ದ. ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಯಾರಲ್ಲೂ ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ ಈಕೆ. ಹೇಳಿದರೆ ಅದಕೊಂದು ಹೆಸರು ಕಲ್ಪಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸಂಬಂಧ ಅಂತ ಹಚ್ಚಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹಾಳು ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂಬ ಭಯ.. ಇವನಲ್ಲಿ ಕೋಪ ಬಂದಾಗ ಅವನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿ ಅತ್ತು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವನೋ ಕನಸಿನವನು. ಈಕೆ ಹೇಳಿದ್ದೆಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಲು ಆತನಿಗೆ ಈಕೆಯದ್ದೇ ಕೈ ಬೇರೆ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ಇವತ್ತು ಯಾರೊಡನೆ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತಾಡದೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಚಹಾ ಕುಡಿದು ಮುಗಿಸಿದ್ದಳು. ಇವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಬೇಕೆಂದು ಈಕೆ ತೀರ್ಮಾನ ಮಾಡಿ ಆಗಿತ್ತು. ಇವನಿಗೆ ತನ್ನ ಕಂಡರೆ ಅಷ್ಟಕಷ್ಟೇ. ಅವನು ಕಂಡ ಕನಸಿನ ಹುಡುಗಿ ತಾನಲ್ಲವಲ್ಲ. ಆಕೆಯ ತರಹ ತಾನೆಂದೂ ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಈ ಬಾಬ್ ಕೂದಲ ಮೇಲೆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವು ಹೇರಿಕೊಂಡರೆ ಏಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರ ಕಾಣಬಹುದು, ಬಳೆಗೀಳೇ ಹಾಕಿಕೊಂಡರೆ ಮೌಸ್ ಕುಟ್ಟುವಾಗ ಅಡ್ಡ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ತಾನು ವಾಚ್ ಸಹ ಕಟ್ಟುವುದಿಲ್ಲ. ಹಣೆಗೆ ಕುಂಕುಮ, ಮೂಗಿಗೆ ಮೊಗ್ಬಟ್ತು ಎಲ್ಲ ಈ ಗಂಡಸರ ಅಧಿಕಾರ ಸಂಕೇತ ಎಂದು ಈಕೆ ಧರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲಕ್ಕೂ ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ಎಳೆದು ತಂದು ಹೊಸ ಅರ್ಥ ಕಲ್ಪಿಸುವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಇಲ್ಲಸಲ್ಲದ ಕೋಪ ಈಕೆಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಬರೀ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟು. ಹುಡುಗರು ಬೇಕಾದರೆ ಲೋ ಜೀನ್ಸ್ ಹಾಕಿ, ಬೆಲ್ಟ್ ಅಷ್ಟೇ ತೋರಿಸಿಕೊಂಡು ಫಿಟ್  ಟೀ ಶರ್ಟ್ ಹಾಕಿ ಅಲೆಯಬಹುದು ಅಂತ ಅಸಹನೆ. ಹೋಗಲಿ, ಯಾರು ಏನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬೇಕಾದರೂ ಹಾಳಾಗಲಿ, ತಾನು ಮಾತ್ರ ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡೋದೇ ಅಂತ ಮತ್ತೆ ನಿರ್ಧಾರ ಖಚಿತ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಅವನಿಷ್ಟದ ಪ್ರಕಾರವೇ ಇರೋ ಹುಡುಗಿ ಸಿಕ್ಕಲ್ಲಿ ಅವಳ ಜೊತೆ ಚೆಂದಾಗಿ ಬದುಕಿ ಕೊಂಡಿರಲಿ, ತನ್ನ ಜೊತೆ ಏನಕೆ ಏಗಬೇಕು ಅಂದು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಷರಾ ಬರೆದುಕೊಂಡಳು.

ಸಂಜೆ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಬಸ್ ಹತ್ತಿದಾಗ ಪಕ್ಕದ ಹುಡುಗಿ ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುವುದ ಕಂಡು ತನ್ನ ನಿರ್ಧಾರ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಗೆ ತಂದುಕೊಂಡಳು. ಆಕೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿ ನೋಡಿ ಇವಳದ್ದೂ ಕೂಡ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಕೇಸೇ ಅಂತ ಅನುಮಾನ ಬಂತು. ಹೌದು, ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದವರಲ್ಲಿ ಏಷ್ಟು ಜನ ಡೈವೋರ್ಸಿಗಳಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ನಗೂನು ಬಂತು. ಹೌದು, ತಾನೀಗ ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಏನು ಕೊಡುವುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಇಬ್ಬರ ಟೆಸ್ಟ್ ಬೇರೆ ಬೇರೆ, ತನ್ನ ಇಷ್ಟದ ಬಣ್ಣ ಅವನಿಗೆ ಕಷ್ಟ, ಆತನ ಇಷ್ಟದ ವಸ್ತು ತನಗೆ ಕಷ್ಟ. ಆದರೂ ಇಬ್ಬರು ಜಗಳ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಧ್ವನಿ ಎತ್ತಿದ ಕೂಡಲೇ ಆತ ಮನೆ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ, ಈತ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತಿದಾಗ ಆಕೆ ಅಷ್ಟೂ ಕೇಳಿ ನಕ್ಕು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೋದಲೆಲ್ಲಾ ಇಬ್ಬರೂ ಮೆಡ್ ಫೋರ್ ಇಚ್ ಅದರ್ ಅಂತ ಹೊಗಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಇಬ್ಬರೂ ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ದಂಗಾಗಿ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದಾಗ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ನಗಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ತಾವಿಬ್ಬರೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದುನಿಯಾದವರು ಎಂದು ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಖಚಿತವಾಗಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದರೆ ಡೈವೋರ್ಸ್ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ತನಗೆ ಈ  ಬನ್ಧನವೇ ಬೇಡ. ಡೈವೋರ್ಸ ಕೊಡದೇ ಹಾಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಒಬ್ಬಳೇ ಇರಬಹುದಲ್ಲವಾ ಅಂತ ಹೊಸದಾಗಿ ಅನ್ನಿಸಿ ಖುಷಿಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಏನಾದರೂ ಆಗಿ ಹೋಗಲಿ, ಮುಂದಿನ ವೀಕೆನ್ಡೆ ಸಿಂಗಾಪುರಿನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು.

ಹಾಗೆ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿ ಮನೆಯೂ ಬಂದು, ಅವಳು ಕೀಲಿ ಕೈ ತೆಗೆದು ಮನೆಗೆ ಹೊಕ್ಕಳು. ಹೌದು, ಇವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹೋಗಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಇರುವುದಕ್ಕೆ ತನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾ ಎಂದು ಯೋಚನೆಗೆ ಬಿದ್ದಳು. ಕನಸಿನ ರಾಜಕುಮಾರನ ಜೊತೆ ನಿಜ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇರಲಿಕ್ಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಆ ತರಹ ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಿಕ್ಕರೆ, ಆ ದಿನ ಯೋಚಿಸುವ ಅಂದುಕೊಂಡಳು. ಇವನ ಬಿಟ್ಟು ಯಾರ ಜೊತೆಗೆ ಆಮೇಲೆ ಹೋದರೂ ಕೂಡ ಯಾರ ಜೊತೆಯೋ ಓಡಿ ಹೋದಳು ಅಂತೆಲ್ಲ ಹೇಳಿ ತನ್ನ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟರಿಗೆ ಅವಮಾನ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂದುಕೊಂಡಳು. ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಿಯತ್ತಾಗಿ ಇದ್ದು, ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕತೆ. ತಾನು, ತನ್ನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ, ತನ್ನ ಜೀವನ, ಕನಸು ಅಂತೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದರೆ ಕೇಳುವಷ್ಟು ಪುರಸೊತ್ತು ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನುಭವ ಆಗಿತ್ತು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ರಾಧೆ ಹೇಳಿದ ಅಡಲ್ಟ್ರಿ ನೆನಪಾಗಿ ತಲೆಬಿಸಿಯಾಯಿತು. ಓಪನ್ ಮ್ಯಾರೇಜ್ ಅನ್ನು ಜಾಸ್ತಿ ಜನ ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ವಿಚಾರವೇ. ಕೊನೆಗೆ ಸುಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನೆ ಜೀವನವನ್ನು ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ನೂಕುವುದು ಬೇಡ ಎಂದು ವಿರಮಿಸಿದಳು. ಕನಸಿನ ರಾಜಕುಮಾರ ಮುಂದೆ ಬಂದು ನಿಂತಾಗ ಬೆಳಗ್ಗಿನಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ದಕೆ ಅವನಿಗೊಂದು ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ಕೂತಲ್ಲೇ ನಿದ್ದೆಗೆ ಹೋದಳು.

ಅವನು ಬಂದು ಬೆಲ್ ಮಾಡಿದಾಗಲೇ ಎಚ್ಚರವಾಗಿದ್ದು. ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದು ಎಂದಿನಂತೆ ಮುದ್ದು ಮಾಡಲು ಹೋದರೆ ಅವನು ತಯಾರಿರಲಿಲ್ಲ. ಓ! ಕೋಪನಾ ಎಂದು ಪೆಚ್ಚಾಗಿ, ಅವನು ಕೂತಾದ ಮೇಲೆ ಏನಕ್ಕೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಕೇಳಿದಳು. ನಿನಗೆ ಯಾವುದನ್ನು, ಎಲ್ಲಿ, ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಗೊತ್ತೇ ಆಗಲ್ವಾ ಎಂದು ಬಯ್ದು ಕೊಂಡಿದಕ್ಕೆ ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿ ಅವನು ತಂದ ಅವಳ ಇಷ್ಟದ ಆಲೂ ಪರಾಟ ಕಸಿದುಕೊಂಡಳು. ಇವನತ್ತಿರ ಬೆಳಗಿನಿಂದ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕತೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಇವತ್ತು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ, ಹೇಳಿದರೂ ಈತ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಕೆಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಆಗಿತ್ತು. ಮೆಲ್ಲನೆ ಪರಾಟಾ ತಿಂದು, ಹಾಲು ಕುಡಿದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದು ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಬೇಕಲ್ಲ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಹೋದಳು. ಅವನಿಗೊಂದು ಸಾರಿ ಹೇಳಿ, ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಮುದ್ದು ಕೊಟ್ಟು ತನ್ನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹೊರಳಿ ಮಲಗಿದಳು. ಆಯ್, ಕನಸಿನ ರಾಜಕುಮಾರ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿದಳು. ಕನಸಿನಲ್ಲಿ, ಕಳೆದು ಹೋದ ಅವನನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಚಿತ್ರ ವಿಚಿತ್ರ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಹೀಗೆ ಮಲಗಿದ್ದ ಅವಳ ಸುತ್ತ ಎಲ್ಲವೂ ಹೇಗಿತ್ತೋ ಹಾಗೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡು ರಾತ್ರಿಯ ಛಳಿಗೆ ತಣ್ಣಗಾದವು.

————————-

ಏನಂದ್ರೆ ಆವತ್ತು ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆಲಿ ಕತೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಇನ್ನೊಂದು ದಿನ ಮತ್ತೇನೋ ಅನ್ನಿಸಿ ಅದನ್ನು ಕತೆ ಬರೆದಾಯ್ತು. ಆಮೇಲೆ ಕನ್ನಡ ಪ್ರಭ, ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಮತ್ತು ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದು ಆಯಿತು. ಯಾರು ಏನು ಇದು ಒಂದು ಕತೆ ಅಂತ ಒಪ್ಪಲೆ ಇಲ್ಲ. ಏನ್ ಮಾಡೋದು ಈಗ.  ಇದು ಬ್ಲಾಗ್ ಅಂತೂ ಅಲ್ಲ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ಮೇಲ್ ಕಟ್ಟೆನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ಇವತ್ತು ಮತ್ತೆ ಇದನ್ನೇಕೆ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಬಾರದು ಅಂದುಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿ ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ. ಸ್ವಲ್ಪ ಗಾಳಿ ಆಡಲಿ, ಆಮೇಲೆ ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದಾನದ್ದು ಹುಟ್ಟಬಹುದು.

आराधना

हमने उनको जिंदगी बनादीया
लेकिन उनकी जिंदगी कुछ अलग ही थी
हम कभी शबरी बने,
कभी मीरा, कभी राधा
रुक्मिणी बनने की चाह कभी न था
जिंदगी गुजरती गई, दिन पीगलते
रात भिगता, शिशिर ताड़पता

सोचा, खिड़की खोल दूं,
दिवार तोड़ दूं, दरवाजा नया बना लू
नई हवा की साथ चलदी
नये रास्ते देखीं, चट्टाणे छड़ी
लेकिन क्या, हर मंज़िल की पार ओ !
हम न अंदर उनको तोड़पाए,
न पूरी पीगाल पाए

उनसे पूछके भी करते क्या
मानना यही था की
हर जिंदगी साथ जीने के लिए नही
अलग रह कर भी एक दूसरे के लिए जीना
मन ज़ोर से चिल्लाता,
तो यहाँ लेखे आते क्यू
संगम होता ही नही

ओ हसकर बोलते
कौन सा मिलना, कौन सा जीना,
सिर्फ़ पात्र निभाओ,
कर्म करो
तुम मैं ही हूँ
मैं तुम भी हूँ
सब कुछ मैं ही तो हूँ

ಚಿII ಸೌII ಕರಿಮಣಿ ಸರ

ಗೊತ್ತಾ, ಇವತ್ತು ಚಾನೆಲ್ ಬದಲಿಸ್ತಾ ಇದ್ದಾಗ ಒಂದು ಸೀರಿಯಲಿನಲ್ಲಿ ಕರಿಮಣಿ ಸರ ಮುರಿದು ಹೋಗಿದ್ದು, ಅದರಿಂದ ಗಂಡನಿಗೆ ಏನೋ ಅನಾಹುತ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತ ಅಳ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು. ಅಯ್ಯೋ ಕರ್ಮವೇ! ಅದು ಹೇಗೆ ಹರಿಯಿತು ಅನ್ನೋದನ್ನು ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಮತ್ತೊಂದು ಚಾನೆಲ್ಲಿನ ಗುಂಡಿ ಒತ್ತಿದೆ. ನನಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಬರಿಯೋರು ಗಂಡಸರೇ ಅಂತಲೇ ಡೌಟು. ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ತಲೆ ತಿರುಗಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಜೊತೆಗೆ ಮೊನ್ನೆ ಇನ್ನೊಂದು ನ್ಯೂಸ್ ಚಾನೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಮಹಿಮೆ ಅಂದರೆ ಮಾಂಗಲ್ಯ ಧಾರಣೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕ್ರತಿಯೇ? ಅಂತೆಲ್ಲ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದು ನೆನಪಾಯಿತು.

ಬಾಲ್ಯ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನನಗೆ ಈ ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಡೌಟೇ ಇದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಮಠದ ಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದು ಬರುತ್ತಾ ಇತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಧರ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಬಹುದಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ, ಏನಕೆ ಚಿತ್ರದ ದೇವರುಗಳು, ವಿಗ್ರಹದ ದೇವರುಗಳು ಕರಿಮಣಿ ಸರ ಹಾಕುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದೆ. ಹಲವು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಅವರು ಕೊಟ್ಟ ಉತ್ತರ ನನ್ನಲ್ಲಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಗೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಅಂತ ಬಂದವರೊಬ್ಬರು ಮೊದಲು ಕರಿಮಣಿ ಸರ ಅನ್ನುವುದು ಇರಲೇ ಇಲ್ಲವೆಂದು, ಆಗ  ಈಕೆ ತನ್ನ ಹೆಣ್ಣೆಂದು ಪಂಗಡದ ಇನ್ನುಳಿದವರಿಗೆ ತಿಳಿಸಲು ಕಿವಿಗೆ ಸಣ್ಣ ಮಣಿಗಳನ್ನು ಪೋಣಿಸಿ ಹಾಕಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಈಗ ಕರಿಮಣಿ ಸರವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದು ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. (ಏನಕೆ ಅಂದರೆ ನನಗೂ ಹೀಗಿದ್ದೆ ಒಂದು ವಾದ ಬೇಕಾಗಿದ್ದುದು.)

ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅದು ‘ರಾಮಾಚಾರಿ’ ಚಿತ್ರವಿರಬೇಕು, ಅದರಲ್ಲಿ ತಾಳಿಯೂ ಕತೆಯ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ಮೊನ್ನೆ ನೋಡಿದ ರಮ್ಯಾ ಮತ್ತು ವಿಜಯ್ ಇದ್ದ ‘ಸೇವಂತಿ ಸೇವಂತಿ’ ಯಲ್ಲೂ ತಾಳಿ ಅನ್ನೋದು ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ.  ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಹೆಸರು ನೆನಪಿರದ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಈ ತಾಳಿ ಮಾಡುವ ಅನಾಹುತಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬವನು ಬಂದು ತಾಳಿ ಕಟ್ಟಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಆಕೆ ಆತನೇ ತನ್ನ ಗಂಡನೆಂದು ಅವನ ಹಿಂದೆ ಓಡುತ್ತಾಳೆ.  ಇಲ್ಲಾ , ವಿಲನ್ ವಿಧವೆಗೆ ತಾಳಿ ಕಟ್ಟು ಬಿಡ್ತಿನಿ ಅಂತ ಬರೋದು, ಮಗ ಎದ್ದು ಬಂದು ಹೊಡೆಯೊದು, ಹೀಗೆ. ಮತ್ತೆ ಅಳೋ ಅಥವಾ ಸೆಂಟಿ ಸೀನುಗಳಲ್ಲಂತೂ ಈ ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಮೇಲೆ ಆಣೆ ಅಂತಲೂ, ಮಾಂಗಲ್ಯ ಭಾಗ್ಯ ಅಂತಲೂ ಕಣ್ಣೀರು ಇಟ್ಟು ಬಿಡ್ತಾರೆ ಅನ್ನೋಕ್ಕಿಂತ ಇಡಿಸಿ ಬಿಡ್ತಾರೆ. ನೋಡಿದೊರಿಗೆಲ್ಲ ಹೌದೋದು, ಈ  ಮಾಂಗಲ್ಯಕ್ಕೆ ಏನು ಮಹಿಮೆಯಿದೆ ಅಂತ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಇನ್ನೂ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಬರಿಯೋರು, ಚಿತ್ರ ಮಾಡೊರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಗಂಡಸರೇ ತಾನೇ. ನಮಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಅಂದರೆ ದೇವರು ಅಂತ ಒಂದು ಇಮೇಜ್ ಕ್ರಿಯೇಟ್ ಮಾಡಿ ಬಿಡ್ತಾರೆ.

ಹೋಗಲಿ, ಈಗಿನ ಕಾಲದ ಸೀರಿಯಲ್ಲುಗಳು ಅಥವಾ ಸಿನೆಮಾಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಬದಲಾಗಿದೆಯಾ ಅಂದರೆ ಇನ್ನೂ ಆಗಿಲ್ಲ. ಈಗಲೂ ಮದುವೆ ಅನ್ನೋದು ಪವಿತ್ರ, ಮಾಂಗಲ್ಯ ಅನ್ನೋದು ಬಿಡಿಸಲಾಗದ ಗಂಟು ಅಂತೆಲ್ಲ ಊರು ಹೊಡೆಸಿ ಹೇಳಿಸಿ ಹೇಳಿಸಿ, ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ಹೆಂಗಳೆಯರು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆ ಮೊನ್ನೆ ಒಂದು ಧಾರಾವಾಹಿಯಲ್ಲಿ  ‘ಅಡುಗೆಮನೆ ಹೆಂಗಸಿನ ಹಕ್ಕು’ ಅಂತೆಲ್ಲ ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು, ಅಯ್ಯೋ ರಾಮ! ಇನ್ನೂ ಹಿಂದಿ ಕಡೆ ಹೋಗಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಈ ಮಾಂಗಲ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಸಿಂಧೂರ ಜಾಸ್ತಿ ಪವಿತ್ರ.  ‘ಏಕ್ ಚುಟುಕಿ ಸಿಂಧೂರ್ …’ ಅನ್ನೋ ಡೈಲಾಗು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆ. ಮೊನ್ನೆ ನೋಡಿದ ‘ರಾಮಲೀಲಾ’ದಲ್ಲೂ ರಾಮ್ ಲೀಲಾಳಿಗೆ ಎರಡು ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಿ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ, ಆಕೆ ಮಾರ್ಕೆಟಿನಿಂದ ಖರೀದಿಸಿದ್ದ ಸಿಂಧೂರದಿಂದ ಮಾಂಗ್ ಭರಾಯಿ ಮಾಡಿ ಮದುವೆ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ.

ಹಾಗಂತ ನನಗೆ ಕರಿಮಣಿಸರ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳೊರ ಬಗ್ಗೆ ಅಥವಾ ಮಾಂಗಲ್ಯ ವನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಳ್ಳೊರ ಬಗ್ಗೆ ಅಗೌರವೇನು ಇಲ್ಲ. ಮೇಲೆ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ, ಈಗ ಬೇರೆ ತರಹ ಷರಾ ಬರೀತಾಳಲ್ಲಪ್ಪೋ ಅಂದು ಕೊಳ್ಳಬೇಡಿ. ಅದು ಅವರವರ ನಂಬಿಕೆ, ಶ್ರಧ್ಧೆಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು.  ಆದರೆ ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಗಂಡನ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯನ್ನು, ಆತನ ಗರ್ವವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರ ಬಗ್ಗೆ ಅಸಹನೆ ಇದೆ. ಗಂಡ ಏನು ಮಾಡಿದರೂ ಅದನ್ನು ಹೆಂಡತಿ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಸಮಾಜದ ಅಲಿಖಿತ ನಡಾವಳಿಕೆಗೆ ನನ್ನ ಅಸಮ್ಮತಿಯಿದೆ. ಮೊನ್ನೆ ಒಂದು ಸೀರಿಯಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಗೋಳೆಂದು ಆಳುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಂಡತಿಯ ಬಳಿ, ಕೆಟ್ಟ ಗಂಡನ ಜೊತೆ ಸಹನೆಯಿಂದ ಇರು, ಆತನನ್ನು ತಿದ್ದಲು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಪ್ರಯತ್ನಿಸು, ಭಗವಂತ ಕೈ ಬಿಡಲ್ಲ ಅಂತೆಲ್ಲ ಹೇಳಿಸ್ತಾ ಇದ್ದರು. ಅದರ ಬದಲು ಆಕೆಗೆ ಮನೆಯವರ ಬಿಸಿನೆಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನೀನು ಕೈ ಜೋಡಿಸು, ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗು, ನಿನ್ನದೇ ಜೀವನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಲಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆ ಸೀನೆಲ್ಲ ಬರೆದದ್ದು ಗಂಡಸರೇ ಅಂತ ನನಗೆ ಸಿರಿಯೆಸ್ ಆಗಿ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇತ್ತು..

ಹೋಗಲಿ, ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಬರುವ ಒಂದು ಜಾಹೀರಾತಿನಲ್ಲೂ ಹೀಗೆ ಇದೆ. ಗಂಡನಾದವನು ಅಪರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ತನಗೆ ಓಟ್ಸ್ ಮಾಡಿಕೊಡೆನ್ದು ಆಸೆಯಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಕೈ ಕಾಲು ಗಟ್ಟಿ ಇರುವ ಅವನು, ಸ್ವತಃ ಎದ್ದು ಮಾಡಿ ತಿನ್ನಬಾರದಿತ್ತೆ? ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಬರುವ ಸೋಪು, ಡಿಟರ್ಜೆಂಟ್ ಜಾಹೀರಾತುಗಳಲ್ಲೂ ಹೀಗೇನೇ. ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಹೆಂಗಸರೇ ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯುವವರು, ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವವರು, ಕೊನೆಗೆ ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡುವವರು. ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಹೆಂಗಸು ಅಂದರೆ ಹೀಗೆ, ಗಂಡಸು ಅಂದರೆ ಹೀಗೆ ಎಂದು ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿತವಾಗಿ ಹೋಗಿರುತ್ತೆ.

ಅದಕ್ಕೇನೇ ಈ ಚಲಿಸುವ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಆಣೆ ಹಾಕಿಸುವ ಬದಲು ಎರಡು ಜೀವಗಳ ಮಧ್ಯದ ಸಂಭಂದದ ಬಗ್ಗೆ, ಗಂಡ ಮತ್ತು ಹೆಂಡತಿ ಅನ್ನೋ ಪರಿಧಿ ಮೀರಿ,  ಒಂದು ಸಂಬಂಧವನ್ನು  ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ಕಾದುಕೊಂಡು, ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಹೆಣ್ಣೊಬ್ಬಳು ತಾನು ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮೀಸಲು ಅನ್ನೋದನ್ನು ಮಾಗಲ್ಯ ಧರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಹೇಳಬೇಕಾದದ್ದಿಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಮಾನಸಿಕ ಬದ್ಧತೆ. ಹೇಗೆ ಗಂಡಸರು ಏನನ್ನೂ ಧರಿಸದೆ ಒಬ್ಬಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನಿಷ್ಟರಾಗಿರ ಬಲ್ಲರೋ ಹಾಗೆ ಹೆಂಗಸರೂ ಸಹ ಈ ತಾಳಿ, ಕರಿಮಣಿ ಸರ ಇಲ್ಲದೆಯೂ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬಲ್ಲಂತವರು.

ಮತ್ತೊಂದು ವಿಷಯ ಹೇಳ್ತೇನೆ, ಕೇಳಿ. ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಕರಿಮಣಿ ಸರ ಹರಿದು ಹೋದಾಗ ನಾನು ಸಕತ್ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಏನಕೆ ಗೊತ್ತಾ? ನನಗೆ ಆಗಿದ್ದ ತಾಳಿಯ ಮಧ್ಯ ಸೋನೆಗಾರ ಹಾಕಿದ್ದ ಹವಳ ಕಂಡರೇ ಇಷ್ಟವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ತೆಗೆಸಿ, ಬೇರೆ ಡಿಸೈನ್ ಮಾಡಿಸುವ ಅಂತ ನಾನು. ಆದರೆ ಕರಿಮಣಿ ಸರಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಆದರೆ ಗಂಡನಿಗೆ ಏನೋ ಆಪತ್ತು ಬರುತ್ತೆ ಅಂತ ನಂಬಿರುವ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಾತು ನಡೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮಂತ್ರಗಳಿಂದ ಧರಿಸಿರುವ ಅದನ್ನು ಭಂಗ ಮಾಡಬಾರದೆಂದು, ಬೇಕಾದರೆ ಹೊಸತು ಮಾಡಿಸಿಕೋ ಎಂದು ಪುಕ್ಕಟೆ ಸಲಹೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು. ಈಗ ತಾಳಿಯ ಭಾಗವೇ ಕಿತ್ತು ಹೋಗಿ, ನಾನು ತುಂಬಾ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟು, ಆ ಹವಳವನ್ನು ಬೀಸಾಕಿ ನನಗೆ ಬೇಕಾದ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿಸಿ ಕೊಂಡು ಸಂತ್ರಪ್ತ ಳಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಮನೆಲಿ ಮಾತ್ರ ಈ ವಿಷಯ ಹೇಳಿಲ್ಲ. ಓದಿದ ನೀವು ಕೇಳಕೇ ಹೋಗಬೇಡಿ. ಗೊತ್ತಾದರೆ ಆವಾಗಾಗದ ಭೂಕಂಪ ಈಗ ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತಷ್ಟೇ .

ಹಾಗೇನೇ ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಪತಿಯಿಂದ ಧರಿಸಿರುವ ಕರಿಮಣಿಸರ ತೆಗೆಯಬಾರದೆಂದು ಕಟ್ಟು ನಿಟ್ಟು ಇತ್ತಂತೆ. ನನಗೆ ನೆನಪಿದ್ದಂತೆ, ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಅತ್ತೆಯೊಬ್ಬರು ಮಲಗುವಾಗ ಮತ್ತು ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಾಗ ಮಾಂಗಲ್ಯ ತೆಗೆದಿಡುತ್ತಾರೆಂದು ಅವರನ್ನು ಮಾಡ್ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಈಗ ಪಾರ್ಲರ್ ಮತ್ತು ಮಸಾಜ್ ಸೆಂಟರುಗಳಿಗೆ ಹೋಗುವ ಪ್ರತಿ ಹೆಂಡತಿಯರು ಕರಿಮಣಿ ಸರ ತೆಗೆದಿಟ್ಟೆ ಹೋಗುತ್ತಾರಲ್ಲವೇ? ಆ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಗಂಡನನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳೆಂದು ಯಾವ ದೇವರಿಗೆ ಹರಕೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೋ, ನಾನು ಕಾಣೆ.

ಹೋಗಲಿ, ನೀವೇನು ಧರಿಸಿದ್ದೀರಾ? ಮದುವೆಯಾದಾಗ ಸಮಾಜದ ಸಮಕ್ಷಮದಲ್ಲಿ ಗಂಡ ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಮಾಂಗಲ್ಯವೆ ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದಿಟ್ಟು ನೀವೇ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡ ಚಿಕ್ಕ, ತೆಳುವಿನ ಸರವೇ? ಬದ್ದತೆಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೀಗೊಂದು ಸರವೇ ಬೇಕಾ ? ಹೆಣ್ಣಿನ ಪ್ರತಿ ತೋರಿಸುವ ಗೌರವಕ್ಕೆ, ಆದರಕ್ಕೆ ಕುತ್ತಿಗೆಗೊಂದು ಕರಿಮಣಿ ಸರದ ಆವಶ್ಯಕತೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಇದೆಯಾ? ಅದಿಲ್ಲದೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಗೌರವವೇ ಇಲ್ಲವಾಗುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಬೇಕಾ ನಮಗೆ? ಹೇಳಿ.

ಕಾಣಿಕೆ

ಹುಡುಗನೇ,
ಬೇಜಾರಿನ ದಾರಿಲೆಲ್ಲೋ ಸಿಕ್ಕಿ
ಬೆರಗಿನಿಂದ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆದು
ಖುಷಿ ಖುಷಿಲಿ ಮುದ್ದಿಸಿಕೊಂಡು
ಕೋಪ, ಕಿರಿಕ್ ನಲ್ಲಿ ಗುದ್ದಿಸಿಕೊಂಡು
ಗೆದ್ದಾಗ, ಬಿದ್ದಾಗ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು
ಇಷ್ಟ-ನಿಷ್ಟಗಳನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿ
ನಿನಗಿದು, ನನಗಿದು ಎಂದೆಲ್ಲ ಕುಣಿದುಕೊಂಡು
ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದಿಬ್ಬರಿಗೂ ಅಂತನೂ ನಕ್ಕುಕೊಂಡು
ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಚಹಾ ಕುಡಿದುಕೊಂಡು
ಕಂಡಕಂಡೆಡೆ ಹೊತ್ತು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಅಲೆದುಕೊಂಡು
ಹೇಗೇಗೋ, ಹಾಗಾಗೇ ಇಬ್ಬರೂ ಬದುಕಿಕೊಂಡು
ಆದ್ರೂನೂ ಇಬ್ಬರ ಮಧ್ಯ ಏನೂ ಹುಟ್ಟೇ ಇಲ್ಲ
ಎಂಬ ಸತ್ಯ-ಅಸತ್ಯದಲ್ಲಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡು
ಅನುರಾಗವಿಲ್ಲದೆ ಜೀವದ ತಂತಿ ಮೀಟುವುದಿಲ್ಲ
ಎಂದೆಲ್ಲ ತರ್ಕ-ವಿತರ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಗ್ಗಿಕೊಂಡು
ಹೀಗೊಂದು ಹೊಸದಾರಿ ಸೃಷ್ಟಿಸುವಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಗೊಂಡು
ಗುರಿಕಾಣದೆಡೆ ಎದ್ದು ನಿಂತಿರುವ ನಿನ್ನ ಖಾಲಿಪಿಲಿ ಹುಡುಗಿಯಿಂದ
ನಿನಗಿದೊ, ನನ್ನ ಶ್ವೇತ ಪ್ರೀತಿ

“ಪ್ರೀತಿ-ಪ್ರೇಮ-ಮದುವೆ-ನಂಬಿಕೆ-, ಇತ್ಯಾದಿ ಮತ್ತು ಅವನು-ಅವಳು”

[ಇದು ಕತೆಯಾಗಬಹುದಾ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಲೇ ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದೆ. ಅವರು ಹೌದು ಇದು ಕತೆ ಅಂತ ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು ಅದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದ.

ಇದನ್ನು ಇವನಿಗೆ ತೋರಿಸಿ ಉಗಿಸಿಕೊಂಡೆ, ಏನಕೆ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಬರೀತೀಯ ಅಂತ ಅವಲತ್ತುಕೊಂಡ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೀ ಬರೆದಿದ್ದ ನನಗೆ ಓದಿ ಹೇಳಬೇಡ ಅಂತ ಅಪ್ಪಣೆ ಹೊರಡಿಸಿದ. ಬರೆದು ಮುಗಿಸಿ ಮಾರನೇ ದಿನ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಟೀ ಗ್ಯಾಂಗ್ ಜೊತೆ ಹಿಂದೀ ಕರಿಸಿ ಓದಿದಾಗ ಇಬ್ಬರಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂತು, ಮಗದಿಬ್ಬರು ಈ ತರಹ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ಇರಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಅಂದರು. ಒಬ್ಬ ಇದು ಮುಂದಿನ ಸೆಂಚುರಿ ಕತೆ ಅಂತ ನಗಾಡಿಕೊಂಡ. ಮತ್ತಿಬ್ಬರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಈ ತರಹ ಎಷ್ಟೋ ಜನ ಇದಾಗಲೇ ಇದ್ದಿರಬಹುದು. ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಪ್ರಪಂಚ ಬೇಕಾದಷ್ಟಿದೆ ಅಂದರು.

ಆಮೇಲೆ ಅಮ್ಮನ ಕಾಲ್ ಬಂತು. ತಂಗಿ ಹೇಳಿದಳು, ನೀನು ಹೀಗೆಲ್ಲ ಬರಿ. ಮೊದಲೇ ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಆಡಿಕೊಳ್ತಾರೆ. ಇನ್ನೂ ಇದು ನಿನ್ನದೇ ಸ್ವಂತ ಕತೆ ಹೇಳಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡ್ತಾರೆ ಅಂದರು. ಆಗ ನಾನು ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ವಾಹ್! ನಿಜ. ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಸ್ವಂತ ಕತೆ ಆಗಿ ಮಾರ್ಪಾಡಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಹೀಗೆ ಬರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ;  “ಮುಂಬಯಿಯ ಸೀ ಫೇಸಿನ್ಗ ಪೆನ್ಟ್ ಹೌಸಿನಲ್ಲಿ ಮನೆ ಇತ್ತು. ಆಕೆ ದಿನಾ ಆಡಿ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಆತ ಲ್ಯಾಂಡ್ ಕ್ರೂಸರ್ ನಲ್ಲಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ. ಇಬ್ಬರು ಸಕಲ ಸಂಪತ್ತು, ಐಶ್ವರ್ಯ, ಸುಖ, ಸಂತೋಷಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ, ಸ್ವ ಹಿತ ಹಾಗೂ ಪರರ ಹಿತವನ್ನು ಕಾಯ್ದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ರಾಜ- ರಾಣಿಯರಂತೆ ಜೀವನವನ್ನು ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದರು……”  ಅಂತೆಲ್ಲ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಹಾ! ಏನ್ ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು, ಬರೆದಿದ್ದೆಲ್ಲಾ ಸತ್ಯ ಆಗುವುದಾದಲ್ಲಿ. ಹೋಗಲಿ, ಹೀಗೊಂದು ಕತೆ. ಓದಿಕೊಳ್ಳಿ.]

—–

ಡಬ್ಬಾ ನನ್ ಮಗ, ಹಣ್ಣು ಕಂಡರೆ ತಿನ್ನೋಕೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ, ಹಾಗೆ ಖಾಲಿಯಾದಾಗ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬರಕೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಾಗೋಲ್ಲ ಎಂದು ಬಯ್ದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೆ ಹಣ್ಣಿನವನತ್ತಿರ ಚೌಕಾಸಿ ಮುಗಿಸಿದಳು. ಮನೆಲಿ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಇರಬಹುದಾದ ಕೆಲಸ ನೆನೆಪಿಸಿಕೊಂಡೇ ತಾನ್ಯಾಕೆ ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಬೇಗ ಬಂದಿದ್ದು ಅನ್ನುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಮರೆತು ಹೋದಂತಾಗಿ, ಇಲ್ಲಾ, ಇವತ್ತು ಕತೆ ಬರೆದೆ ಬಿಡಬೇಕು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಮನೆಯತ್ತ ಸಾಗಿದಳು. ಏನಕ್ಕಾರು ನಾಳೆನೇ ಕತೆ ಮುಗಿಸಿ ಕೊಡ್ತೇನೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೇನೊ ಎಂದು ಪರಿತಪಿಸುತ್ತಾ, ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ತನಗೆ ತಾನು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಆಸಕ್ತಿ ಕಡಿಮೆ ಯಾಗುತ್ತಿದೆಯಾ ಅಂತೆಲ್ಲ ತಲೆಬಿಸಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಮನೆಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಳು.

ಓಹ್ ! ಅವನು ಬಂದಾಗಿದೆ, ಇದೇನು ಹೊಸ ಚಪ್ಪಲ್ಲಿ. ಇವತ್ತುನಾ! ಅಯ್ಯೋ, ಇವನಿಗೆ ಮಾಡಕೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲ, ಹೋಗಲಿ ಅವರಿಗೂ ಇಲ್ವಾ, ಇನ್ನೂ  ಇವಳು ಏಷ್ಟು ದಿನವೋ, ಮೊನ್ನೆವರೆಗೂ ಇದ್ದ ಅವಳು ಹೋಗಿ ಇವತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ಹೊಸ ಎಂಟ್ರಿ. ಏಷ್ಟು ಸಲ ಹೇಳಿದ್ದೀನಿ, ಹೋಟೆಲ್‌ಗೆ ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗು ಅಂತ, ಮನೆಗೆ ಯಾಕೆ ಕರಕೊಂಡು ಬರಬೇಕು, ಕೇಳಿದ್ರೆ ನಂದೂ ಮನೆಯಲ್ವಾ ಎಂದು ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ, ಇವನನ್ನು ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು, ಸಕತ್ ಕೊಬ್ಬು ಬಂದಿದೆ,  ಕರ್ಮ ಅವಂದು ಎಂದು  ಕುದಿಯುತ್ತಲೇ ಚಪ್ಪಲಿ, ಅವನ ಬ್ಯಾಗು, ಆಕೆಯದ್ದು, ತಂದು, ತಂದಿದ್ದ ಹಣ್ಣು, ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಆದರದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಇಡ ತೊಡಗಿದಳು. ಜೊತೆಗೆ ಆ ಹೊಸ ಚಪ್ಪಲಿ ತನ್ನ ಕಾಲುಂಗುರದ ಹರಳಿನ ಜೊತೆ ಮ್ಯಾಚ್ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತನೂ ಅಂದುಕೊಂಡಳು. ಕಿಚನ್‌ಗೆ ಹೋದವಳು ಈ ಕೆಲಸದವಳು ತಾನು ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಒಂದು ಕೆಲಸವನ್ನು ನೀಟಾಗಿ ಮಾಡಲ್ಲ ಅಂದು ಅವಳಿಗೂ ಬಯ್ದುಕೊಂಡು ಒಂದು ಗ್ಲಾಸ್ ನೀರು ಕುಡಿದು ಇಳಿಸಿದಳು.  ಹೋಗಿ ಫ್ರೆಶಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಮೇಲಿನ ರೂಮಿನತ್ತ ಹತ್ತತೊಡಗಿದಳು. ಕೋಣೆಯ ಕದ ಹಾಕಿದ್ದು ಕಂಡು ಸಿಟ್ಟು ತಲೆಗೆ ಏರಿತು.  ಏನಕೆ ತಮ್ಮ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ? ಗೆಸ್ಟ್ ರೂಮ್ ಎರಡೆರಡು ಇದೆ, ಏನಕೆ ನಮ್ಮ ಕೊಣೇಯೇ ಬೇಕು, ಅವನತ್ತಿರನೇ ಇವತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿಸ್ತೀನಿ, ನಿನ್ನೆ ಅಷ್ಟೇ ನನ್ನಿಷ್ಟದ ಹೊಸ ಬೆಡ್ ಕವರ್ ಹಾಕಿದ್ದೆ, ಬೆಡ್‌ಶೀಟು ಅವನೇ ವಾಶ್ ಮಾಡಲಿ. ಹೋಗಲೋ, ಡಬ್ಬಾ ನನ್ ಮಗನ್ನು ತಂದು….

ಆಗಲೇ ಕದ ಬಡಿದು ಡಿಸ್ಟರ್ಬ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡವಳು ಪಾಪ, ಏನು ನಡೆಸಿದ್ದಾನೋ ಎಂದು ಪ್ರೀತಿ ಬಂದು, ಇಣುಕಿ ನೋಡಲಾ ಅಂತಾನೂ ಅನ್ನಿಸಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಎಲ್ಲ ಭಾವವನ್ನೂ ತಡೆಹಿಡಿದು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿದು ಬಂದಳು. ಆದರೆ ಇಳಿಯುತ್ತಾ ಮೆಟ್ಟಿಲಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಹೂದಾನಿಗೆ ಕಾಲು ತಾಗಿ ಅದು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಸದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೆಳಗೆ ಉರುಳಿತು. ಆಕೆಗೆ ಇವತ್ತು ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೂದಾನಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬೇಸರವಾಗದೆ ಖುಷಿಯಾದಳು. ಮುಖದ ಮೇಲೆ ತುಂಟ ಹೂನಗೆ ಅರಳಿತು. ಮುಖವೆತ್ತಿ ಕೊಣೆಯತ್ತ ನೋಡಿದಳು. ಇನ್ನೂ ಒಂದು ತಾಸು ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೇಳಿದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕೂಗುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಾನೆ ಎಂದುಕೊಂಡಳು. ಏನಕೊ ಇದ್ದಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಅನ್ನಿಸಿ, ಕೆಳಗಿನ ಬಾತ್ ರೂಮಿನಲ್ಲೇ  ಕೈ ಕಾಲು ಮುಖ ತೊಳೆದುಕೊಂಡು ಬರಲು ಹೋದಳು.

—-

ಥತ್, ಏನಕೆ ಸರಿಯಾದ ಹೊತ್ತಲ್ಲೇ ಬರಬೇಕು, ಇನ್ನೂ ಒಂದೈದು ನಿಮಿಷ ತಡವಾಗಿ ಬಂದಿದ್ರೆ ನಡೆತಿರಲಿಲ್ವೆ? ಮೂಡ್ ಆಫ್. ಇನ್ನು ಯಾಕೆ ಹಾಗೆ ಮಾಡ್ತೀಯಾ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಹತ್ತು ಸಲ ಸ್ಸಾರಿ ಕೇಳಿಬಿಡ್ತಾಳೆ, ಷೆ!….. ಹಾಗೆ ಅವಳನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಬೇರ್ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದೆದ್ದ. ಏನಾಯ್ತು ಎಂದು ಗೊಂದಲದಲ್ಲಿದ್ದ ಅವಳ ಸುಂದರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ‘ನನ್ನ ಹೆಂಡ್ತಿ’  ಎಂದು ಗಾಭರಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ. ಸಿಕ್ಕ ಚಡ್ಡಿ ಏರಿಸಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಬಿಸಾಕಿದ್ದ ಸಿಗರೇಟಿನ ಪ್ಯಾಕ್ ಗೆ ಹುಡುಕಾಡಿದ. ಸಿಕ್ಕ ಪ್ಯಾಕ್ ಖಾಲಿಯಾಗಿದ್ದು ನೋಡಿ ಅವನ ಅಸಹನೆ ಇನ್ನೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿ , ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆನ್ದು ತಿಳಿಯದೆ ಕಕ್ಕಾಬಿಕ್ಕಿಯಾಗಿದ್ದ ಅವಳನ್ನು ಕನಿಕರದಿಂದ ನೋಡಿ,  ‘ ಇನ್ನೊಂದು ದಿನ ಸ್ವೀಟಿ, ಕಮಾನ್, ಬಾತ್ ರೂಮ್ ಅಲ್ಲಿದೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಹಾಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿರಬಹುದಾದ ಪ್ಯಾಕ್ ಗಾಗಿ ಕೆಳಗೆ ಇಳಿದು ಬಂದ.

ಮನೆಯ ಸುಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿ ಹೊ!, ಅವಳು ಬಂದಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲಿದ್ದಾಳೋ, ಇನ್ನೂ ಮೇಲಿನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿದ್ದಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಲೆಕ್ಚರ್ ಕೇಳಬೆಕಾಗುತ್ತೆ ಎಂದು ಅವಸರವಸರವಾಗಿ ಪ್ಯಾಕ್ ಹುಡುಕ ತೊಡಗಿದ. ಒಂದು ಐದು ನಿಮಿಷ, ಎಲ್ಲ ಭಂಗ ಮಾಡಿದಳು. ಇವತ್ತೇ ಏನಕೆ ಬೇಗ ಬರಬೇಕು ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಸಿಟ್ಟು ಏರತೊಡಗಿತ್ತು. ಎದುರಿಗೆ ಬಂದು ಆಕೆ ನಿಂತರೂ ಮುಖ ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ನೋಡಿದರೆ ಗೊತ್ತು ಅವಳಲ್ಲಿ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ.  ಮತ್ತವಳ ರಗಳೆಗಳಿಗೆ ಯಾರು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಸಿಗರೇಟನ್ನು ಸುಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಬಾಲ್ಕನಿಗೆ ತೆರಳಿದ.  ಆಕೆ ಎಸೆದ ದಿಂಬು ಅವನಿಗೆ ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ದಿಂಬಾಟ ಆಡುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವನಿರಲಿಲ್ಲ.

—

ಹೊರಗೆ ಬಂದವಳಿಗೆ ಏನೋ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ಅವನು ಕಂಡ. ಅಯ್ಯೋ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅವನಿಗೆ ಕಾಣಿಸದ ಸಿಗರೇಟ್ ಪ್ಯಾಕೆಟ್ ಎತ್ತಿ ನೀಡಿದಳು. ಸ್ಸಾರಿ, ನಾನೇನು ಬೇಕು ಎಂದು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಆಗಿ ಹೋಯಿತು. ಪ್ಲೀಸ್ ಸ್ಸಾರಿ, ಸ್ಸಾರಿ, ಸ್ಸಾರಿ ಎಂದು ಹತ್ತು ಸಲ ಹೇಳಿದಳು. ಅವನು ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಸಿಗರೇಟನ್ನು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಬಾಲ್ಕನೀಯತ್ತ ಹೊರಟ. ತಾನು ಇಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೂ ಏನು ಹೇಳದ ಅವನ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ದಿಂಬನ್ನು ಎತ್ತಿ ಒಗೆದಳು. ನಿನ್ನ ಅಜ್ಜಿ, ಹೋಗಲೋ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಚಾ ಮಾಡಲು ಕಿಚನಿಗೆ ಹೋದಳು.

—

ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ‘ನಿನಗೂ ಬೇಕಾ?’ ಎಂದು ಹೊರಗಿದ್ದ ಅವನತ್ತ ಕೂಗಿ ಕೇಳಿದ್ದು ಆಯಿತು, ಎರಡು ಕಪ್‌ಗೆ ಚಾ ಬಸಿಯುತ್ತಿರುವಾಗ ‘ನನಗೂ ಒಂದು ಕಪ್’ ಎಂದು ಅವನು ಹೇಳಿದ್ದು ಆಯಿತು. ಇಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಚಾ ಕುಡಿಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಮೇಲಿನಿಂದ ಅವಳು ಇಳಿದು ಬಂದು ಅವನಿಗೆ ‘… …’ ಎಂದು ಕೂಗಿ, ಆಮೇಲೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಲು ಬರದೇ ಇವಳು ಹೋಗಿ ತೆಗೆದು ಕೊಟ್ಟು, ಅವಳು ಇವಳಿಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಸಹ ಹೇಳದೆ ಲಿಫ್ಟ್ ಗುಂಡಿ ಒತ್ತಿದ್ದು ಆಯಿತು. ವಾಪಾಸ್ಸು  ತನ್ನ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ ಅವಳು ‘ ನೀ ಇದೀಯಲ್ಲಾ, ಕರ್ಮ ನಿಂದು ಕಣೋ ‘ ಎಂದಳು.  ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು ‘ ಅದರಲ್ಲಿ ಏನು, ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನತ್ತಿರ ಕೆಲಸ ಆಗಕೆ ಇತ್ತು, ಅವಳೇನು ಸುಮ್ನೆ ಬಂದಿದ್ಲಾ , ಇವಳು ಒಬ್ಬಳೇ ಏನು ಇರೋದಾ, ನನ್ನತ್ತಿರಾ ಇದೆಲ್ಲ ನಡೆಯಲ್ಲ, ಹೋಗ್ಲಿ “.  ಅದಕ್ಕೆ ಅವಳು ‘ ಏನು ಚೆನ್ನಾಗಿಡ್ಳು ಮಾತ್ರ, ನಿನಗೆ ಲಕ್ ಇರಲಿಲ್ಲ ಬಿಡು, ಏನ್ ಮಾಡೋದು, ನೀ ಹೀಗಂತ ಅವಳಿಗೇನು ಗೊತ್ತು, ‘ ಎಂದು ನಗಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು, ‘ ನನಗೇನು ಗೊತ್ತು ನೀ ಬೇಗ ಬರ್ತೀಯಾ ಅಂತಾ, ಹೋಗಲಿ ನಿನ್ನ ಹ್ಯಾಂಡ್ ಸಮ್ ಏನಾದ ‘ ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ‘ ಅವನಾ, ದೊಡ್ಡ ಜಂಕ್ ಕಣೋ, ನನಗೆ ನಿನ್ನ ತರಹ ಎಲ್ಲ ಇರಕಾಗಲ್ಲ. ನೀ ಒಬ್ನೇ ಸಾಕು ಬಿಡು. ‘ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಚಾ ಲಾಸ್ಟ್ ಸಿಪ್ ಕುಡಿದು ‘ ನೋಡೋಣ, ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು, ಮೊನ್ನೆ ಅಷ್ಟೇ ಫಿಲ್ಮ್ ಮೀಟ್ ಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಂಗ್ರೇಜಿ ಇಷ್ಟ ಆಗಿದ್ದಾನೆ ‘ ಎಂದು ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು ‘ ನೀ ಬಿಡು’ ಎಂದು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ನಕ್ಕು ಕೊಂಡ.

ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಚಾ ಕುಡಿದು ಅಲ್ಲೇ ನೆಲದಲ್ಲಿ  ಒಬ್ಬರತ್ತಿರ ಒಬ್ಬರು ಬಿದ್ದು ಕೊಂಡಿದ್ದ ಅವರು,  ಸಂಜೆ ‘ಮಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮದು ಮಗಳು’ ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಾಗಿ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದರು. ಅದಲ್ಲದೆ ಅವನು ನೀನಲ್ಲದೇ ಬೇರೆ ಯಾರನ್ನ ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲಿ ಎಂದು ಡೈಲಾಗ್  ಹೊಡೆದು  ಅವಳತ್ತಿರ ಗುದ್ದಿಸಿಕೊಂಡ. ಇಬ್ಬರು ಒಬ್ಬರೊಬ್ಬರನ್ನು ಮುದ್ದಿಸ್ಕೊಂಡು ಎದ್ದರು. ಅವನು ಫ್ರೆಶ್ ಆಗಲು ಮೇಲಿನ ಕೊಣೆಗೆ ತೆರಳಿದರೆ ಈಕೆ ಕಿಚನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕುಕರ್ ಇಟ್ಟಳು. ಅದು ಸಿಟಿ ಹೊಡೆದು ಆರಿದ ಮೇಲೆ ಅವನು ಬಂದು ಸಕತ್ತಾಗಿರೋ ರಸಂ ಮಾಡಿದ. ಅದರ ಮೇಲೆ ಅವಳು ಹೊಯ್ದ  ಒಗ್ಗರಣೆಯ ಇಂಗಿನ ಪರಿಮಳ ಮನೆಯೆಲ್ಲ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಘಮ ಘಮವಾಗಿಸಿತು.

(ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ)

ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಹನಿಗಳು

ಗೊತ್ತಾ, ಮೊನ್ನೆ ಕರೆಂಟು ಹೋಗಿತ್ತು. ಟಾರ್ಚ್ ಹಚ್ಚಿ ಸೀಲಿಂಗಿಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆ ಬೌನ್ಸ್ ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಬೀನ್ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿ ಬಾಲ್ಕನಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಹಾಗೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದಾಗ ಏನೋ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಆಯ್ ಇದನ್ನ ಬರೆದರೆ ಹೇಗೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ ಗೀಚಿದ್ದು ಆಯಿತು, ಈಗ ನಿಮ್ಮೊಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಆಯಿತು.

ಮಾತಿಲ್ಲ ಕತೆಯಿಲ್ಲ
ನಾನು ಮತ್ತು ನೀನು
ಹಾಗೂ ಮುತ್ತುಗಳು
————-

ಕೇಳಿದ್ದೆನಿಲ್ಲ
ಒಂದು ಮುತ್ತು
ಅಷ್ಟೇ
ಹುಡುಗನಿಗೂ
ಇಷ್ಟು ನಖರಾವಾ?
———————

ನನ್ನ ಹುಡುಗ
ಒಂದು ಹೂವು
ಸ್ವಲ್ಪ ಕೊಂಕಿದರೂ
ನಲುಗಿ ಹೋಗುವನು
——————–

ಜೀವ ನೀನು,
ಮುದ್ದು, ಚಿನ್ನ ನೀನು
ಏನಂದರೇನು? ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ
ಮಗುವಿನೊಡೆ
ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿರುವನು
———-

ನನ್ನವನು
ಕಣ್ಣ ಗೊಂಬೆ
ಮುದ್ದಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವನು
ಮುದ್ದಾಡುವವನಲ್ಲ
———————

ಪರಾವೃತ್ತ (ಅಭಿಸಾರಿಕೆಯ ಕತೆಗಳು-8)

ಅಭಿಸಾರಿಕೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ತನ್ನದೇ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿರುತ್ತಾಳೆ. ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಬರುತ್ತಾಳೆ, ಯಾವಾಗಲೋ ಹೊರಡುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಯಾಗಿಯೇ ನನ್ನ ಬಳಿ ಹೇಳದ ಹೊರತು ನಾನೆಂದೂ ಏನೆಂದು ಆಕೆಯನ್ನು ಕಾಡಿದವನಲ್ಲ. ಆಕೆ ಪಡಸಾಲೆಯ ಕಂಬಕ್ಕೆ ಒರಗಿ ನಿಂತು ಆಗಸವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದರೆ, ಆಕೆಯ ಆ ಮೌನಭಾವದಲ್ಲೂ ಅರ್ಧ ಕತೆಗಳು ಚಿಮ್ಮಿ ಚೆಲ್ಲಿ ತಣ್ಣಗಾಗುತ್ತವೆ.

ಅವರಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಮಾತಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ದಿನ ಗುಡ್ಡದ ತುದಿಯ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಮಿಲನವೆಂದು. ಅಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಿದ್ದೆನಿಲ್ಲ, ಮುತ್ತುಗಳು, ಮುತ್ತುಗಳು, ಮುತ್ತುಗಳು. ರಾತ್ರಿ ಚೆಲ್ಲಿದ ಅವೆಲ್ಲ ಬೆಳಗಿನ ಸೂರ್ಯಕಿರಣ ತಾಗಿ ಇಬ್ಬನಿಯ ಹನಿಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಾಡಗುತ್ತಿದ್ದವು. ತದನಂತರ ಇಬ್ಬರೂ  ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಆಗಲಿ ಮತ್ತೆ ಸೇರಲೆಂದೇ ತಂ ತಂ ಜಾಗಗಳಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಮೊಗದ ಹೊಳಪಿನಿಂದ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು ಇನ್ನೂ ಶುಭ್ರವಾಗಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೊಳೆಯುಸುತ್ತಿತ್ತು.

ಒಂದು ಪೂರ್ಣ ಬೆಳದಿಂಗಳ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ಏಣಿಸತೊಡಗಿದವನಿಗೆ ತಾನೇನೊ ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂದು ಅನ್ನಿಸಿತು. ಯಶಸ್ಸು, ಕೀರ್ತಿ, ಸಂಪತ್ತು ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ಹಲುಬಿದ. ತಂಪು ಚಂದ್ರನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದ ಅವಳು ಅವನ ಮಾತಿನ ಲಯಕ್ಕೆ ತಾಳ ಹಾಕುತ್ತಾ ಹೊರಬಂದಳು. ಅಹುದು, ಜ಼ೀವನ ಅಂದರೆ ಇದೇನೆ ಅಂದುಕೊಂಡಳು. ಆಮೇಲೆ ಒಂದು ಇರುಳು ಅವನು ಅಲ್ಲಿ ಬಂದರೆ, ಅವಳು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ಬಂದಾಗ ಅವನಿರಲಿಲ್ಲ. ಕ್ರಮೇಣ ಇಬ್ಬರು ಬಾರದೆ ಆ ಮರ ಒಣಗಿ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಹರಡಿಕೊಂಡು ವಿಶಾಲವಾಯಿತು.

ಏಷ್ಟೋ ಕಾಲದ ಮೇಲೆ ಹೆಲಿಕ್ಯಾಪ್ಟರ್ ನಿಂದ ಅವನು ಇಳಿದು ಬಂದ. ಆಕೆ ದೊಡ್ಡ ಉದ್ದ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬಂದಿಳಿದಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಜೊತೆಗೆ ಗುಡ್ಡ ಹತ್ತಿದರು. ಅಲ್ಲಿ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕೂತು ಅಂದು ಅವಳು ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ಏಣಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಆತ ಚಂದ್ರನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಹೋದ. ಅವತ್ತಿನ ಮಿಲನದಲ್ಲಿ ಬರೀ ಮುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತೆಲ್ಲವೂ ಇತ್ತು. ಪ್ರಾಯಶಃ ಅದಕ್ಕೆ ಮಾರನೇ ದಿನ ಕೆಂಪು ಸೂರ್ಯ ಜನಿಸಿದ್ದ.