ರಾಧಿಕೆ (ಅಭಿಸಾರಿಕೆಯ ಕತೆಗಳು-6)

ಮೇಲೆ ಆಟ್ಟಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಚಳಿಗೆ ಮೈ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು . ಕೆಳಗೆ ರಾಧೇಮಾ  ಪ್ರೊಸೆಷನ್ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಏನೂಂತ ತಿಳಿಯದೇ ಜನರನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತ  ಸಣ್ಣಗೆ ನಡುಗುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಅರೇ! ಅದೋ ಅವಳು , ಬಿಳಿ ಸೀರೆಯಲ್ಲಿ ತಂಬೂರಿ ಮೀಟುತ್ತ ಮೈ ಮರೆತವಳು! ಹೌದು ಆಕೆಯೇ. ಕಳೆದು ಹೋಗಿದ್ದ ಅಭಿಸಾರಿಕೆ!!  ಮೈ ಚಳಿಯೆಲ್ಲ ಆರಿ ಹೋಯಿತು. ನಾ ಕೂಗಿದ್ದು ಆಕೆಗೆ ಕೇಳಿಸಿತೆ!? ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನನ್ನ ನೋಡಿದವಳೇ ತುಸು ನಾಚಿ ತುಟಿ ಅರಳಿಸಿದಳು. ಆ ತುಟಿ ಅಂಚಿನಿಂದ ಬಿದ್ದ ಮುತ್ತುಗಳು ಬೆಳದಿಂಗಳನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಪ್ರಖರವಾಗಿಸಿದವು.

ರಾಧಿಕೆ ನಗದೇ ವರುಷಗಳೇ ಸಂದಿದ್ದವು. ಕೇಶವನಿಲ್ಲದೆ ಆಕೆಯೆಲ್ಲಿ? ಆತನನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಬೇಕು ಎಂದೆಣಿಸಿದ್ದೇ  ತಡ ಲಕನಿಗೂ ಹೇಳದೇ  ಎದ್ದು ಬಂದಿದ್ದಳು.  ಈ ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯೂ ತನ್ನನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂದು ಆತನಿಗನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಕೆಯೋ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆತನ ಮೊಗ ನೋಡನೆಂದವಳು ಅವತ್ತು ತಡೆಯಲಾಗದೇ ಊರವರೊಟ್ಟಿಗೆ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಹಾಗಂತ ಈಗಾತ ರಾಜ ಕುವರ, ಎರಡೆರಡು ಹೆಂಡಿರು. ತನ್ನ ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟಿರುವನೆ? ಹಾಗಾಗಲಾರದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ನಗರದ ಪ್ರವೇಶ  ದ್ವಾರದೊಳಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದಳು.

ಅಲ್ಲಿ ಆತ  ಎಲ್ಲರೊಡನೆ ನಗುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದ. ಇವರೆಲ್ಲರನ್ನು ನೋಡಿದವನೇ ಇತ್ತ ಕಡೆಯೇ ಬಂದ. ಎಲ್ಲರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೂ ಈಕೆಯತ್ತ ತಿರುಗಲಿಲ್ಲ. ಗೋಪನೊಟ್ಟಿಗೆ ಹರಟತೊಡಗಿದ. ಈಕೆ ಏನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಳಿ ದೀವಾನರಲ್ಲಿ ಏನೋ ಹೇಳಿ ಬಳಿ ಬಂದ. ಬಾ ಎಂದು ಕರೆದು ಹೋದ. ಈಕೆ ಏನೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಆತನ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ನಡೆದಳು.

ಭವನದ ಒಂದು ಸುತ್ತು ಹೊಡೆದರು. ಆತ  ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಇಂಚಿಂಚಿನ  ನೆನಪ ಒಡೆಯತೊಡಗಿದ. ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ, ಅಮ್ಮನ ಬಗ್ಗೆ, ಮಾವನ ಬಗ್ಗೆ, ………  ಆಕೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಆತನನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಕೊನೆಗೆ ಉಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ಅಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಬಹು ಪ್ರಿಯ ಪಾರಿಜಾತ.  ಜೊತೆಗೆ ಹೂ  ಬಳ್ಳಿಯ ಉಯ್ಯಾಲೆ. ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣು ಮಿಂಚಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಆತ ಇನ್ನೂ ಹಗುರಾದ. ಭಾಮೆಯ ಜೊತೆಗಿನ ಮೊದಲ ಕ್ಷಣಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ. ಆಕೆ ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಕಣ್ಣುಗಳು ಭಾರವಾದವು.

ಆತ ಕಾರ್ಯ ನಿಮಿತ್ತ ಅತ್ತ ಹೋದೊಡನೆ ಇತ್ತ ಸಿಹಿ ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದ ಸೇವಕನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಪೊಟ್ಟಣವನ್ನೇ ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟಳು. ಮಾರನೇ ದಿನ ಪುರಕ್ಕೆ ಮರಳಿದವಳೇ ಊರ ಬಾಲಕರನ್ನೆಲ್ಲ ಕರೆದು ಸಿಹಿ ಹಂಚಿದಳು. ಅವರ್ಯಾರು ಏಕೆಂದು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಈಕೆಯೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೊಂದು ದಿನ ಪ್ರತಿ ದಿನ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ ಗೂಡಿನಿಂದ ಕೆತ್ತನೆಯ ಮರದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ತೆರೆದು, ಅದರೊಳಗಿನ ಗರಿ ಮತ್ತು ಕೊಳಲನ್ನು,  ಸುತ್ತಿದ್ದ ರೇಷ್ಮೆ ದಾರದಿಂದ ಭೇರ್ಪಡಿಸಿದಳು. ಬಾಲನನ್ನು  ಕರೆದು ಅವನ ಮುಡಿಗೆ ಆ ಗರಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ, ಆತ  ತುಂಬಾ ದಿನಗಳಿಂದ ದುಂಬಾಲು ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಕೊಳಲನ್ನು ನೀಡಿದಳು. ಆತನೊ  ಕುಣಿದಾಡಿಬಿಟ್ಟ . ಒಳಗೆ ಬಂದಷ್ಟೇ ವೇಗವಾಗಿ ಹೊರಗೆ ಓಡಿಬಿಟ್ಟ .

ಬಾಲನ ಕೊಳಲ ಇಂಪಿನ ಜೊತೆ ಪುರದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬೆಳಗಾಗತೊಡಗಿತು, ಸಂಜೆಯಾಗತೊಡಗಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿ-ಪಕ್ಕಿ, ಹೂಗಳು ನಲಿಯತೊಡಗಿದವು, ರಾಸುಗಳು ಮಿಂದೆದ್ದವು, ರಾಧಿಕೆಯ ತುಟಿಯಂಚಿನಲ್ಲೂ ನಗು ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯತೊಡಗಿತು.