ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ

ಹೌದು, ನಾನು ಬ್ಲಾಗ್ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ಮೊನ್ನೆಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ತುಂಬಿತು. ಹಾಗಂತ ನಂಗೆ ಏನೂ ಖುಷಿ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಬೇಜಾರಾಗ್ತಾ ಇದೆ. ಒಂದು ವರ್ಷ! ಅಬ್ಬಾ, ನಾನು ಮನೇಲಿ ಕೂತು ಒಂದು ವರ್ಷ ಆಗೊಯ್ತಾ? ಏನೂ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.

ಆವತ್ತು ಸಹ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಮುಂದೆ ಬೇಜಾರಾಗಿ ಕೂತಿದ್ದೆ. ನಂಗೆ ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಹೋಗಿ ಬೊರ್ ಬಂದಿತ್ತು. ಇವತ್ತು ಮನೇಲಿ ಇದ್ದು ಇದ್ದು ಬೇಜಾರು ಬಂದಿದೆ. ಆಗಲೂ ನಂಗೆ ಲೈಫಲ್ಲಿ ಚೇಂಜ್ ಬೇಕಿತ್ತು. ಈಗ್ಲೂ ಚೇಂಜ್ ಬೇಕು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕು. ಆದರೆ ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋದ್ರೆ, ವಾಪಸ್ಸು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಯಾರೂ ಟೀ ಮಾಡಿ ಕೊಡಲ್ಲ, ಊಟ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಟೇಬಲಲ್ಲಿ ಸಿಂಗರಿಸಿ ಇಡಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ನಾನೇ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಕು. ನಿಜ, ನಾನು ’ಗಂಡ’ ನಲ್ಲವಲ್ಲ!
————
ನೀಲಾಂಜಲ ನನ್ನ ಹೊಸ ಐಡೆಂಟಿಟಿ. ಇದು ನಂಗೆ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ನಂಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇರಬೇಕಾದರೆ ಶಬ್ದಗಳೇ ಮರೆತು ಹೋಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ನಂಗೆ ಏನು ಅನ್ನಿಸ್ತಿದೆ ಅನ್ನೊದನ್ನು ಕ್ರೂಡೀಕರಿಸಿ ಹೇಳೊಕೆ ಕಷ್ಟ ಆಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ಇಲ್ಲಿ ಬರೀತಾ ಬರೀತಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಧಾರಿಸಿದೆ. ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಮಂಡನೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕರಗತವಾಗ್ತಿದೆ.
————-
ಮೊದಲು ಬರಿಯೋಕೆ ಪೆನ್ನು ಎತ್ತಿದ್ರೆ ಯಾತನೆಯಾಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ನಾನು ಮೊದಲು ಬರೀತಾ ಇದ್ದ ಪತ್ರಗಳು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ಬಿಡ್ತಿತ್ತು. ಒಂದೂ ಅಕ್ಷರ ಮೂಡ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಖಾಲಿಯಾಗಿದೆ. ಆರಾಂ ಆಗಿ ಪೆನ್ನು ಓಡುತ್ತೆ. ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ಹೇಗೆ ಹೇಳಿದರೆ ಜಾಸ್ತಿ ಇಫೆಕ್ಟ್ ಆಗಬಹುದು ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಮನಸ್ಸು ತರ್ಕಿಸುತ್ತದೆ. ತಡೆದು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಮಾತೆಲ್ಲ ಸರಾಗವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ.
————-
ನಾನು ಮೊದಲು ೧,೦೦೦ ಕ್ಲಿಕಗಳಾದಾಗ ಸೆಲೆಬ್ರೇಟ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂದು ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಅದು ಯಾವಾಗ ಆಯ್ತೋ, ಆಮೇಲೆ ೫,೦೦೦ ಅಂದು ಕೊಂಡೆ. ಅದು ಸಹ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಹೋಗ್ಲಿ ೧೦,೦೦೦ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ತುಂಬಿದ ದಿನದಂದು ಆಗಲಿ ಅಂದು ಕೊಂಡ್ರೆ ಒಂದು ವಾರ ಮೊದಲೇ ಆಗಿ ಹೋಯ್ತು. 😦

ಹಾಗೇನೆ ಬ್ಲಾಗ್ ಆರಂಭಿಸಿದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗೂ ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೇಲಿ ಬರಲಿ ಅಂತಾ ಆಶಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಬರ್ತಾನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ ಅಲ್ಲಿ ಬಂದು ಬಿಡ್ತು. ಆಹಾ, ಏಷ್ಟು ಖುಷಿ ಆಯ್ತು ಗೊತ್ತಾ, ಆಮೇಲೆ ಅವಧಿ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟು ತಿರುಗಿತು. ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗು ಇವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳೊದೇ ಇಲ್ವಲ್ಲಾ ಅಂತ. ಕಡೆಗೊಂದು ದಿನ ಅಲ್ಲೂ ಬಂತು:)

ಆಗೆಲ್ಲ ನಾನು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಹೆಸರು ವರ್ಡ್ ಪ್ರೆಸ್ಸಿನ ಟಾಪ್ ಲಿಸ್ಟನಲ್ಲಿ ಬಂದರೆ ವಿಪರೀತ ಖುಷಿ ಪಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅದರ ಸ್ಕ್ರೀನ್ ಶಾಟ್ ತೆಗೆದು ಸೆವ್ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟು ಕೊಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ರೂಢಿ ಆಗ್ತಾ ಬಂತು. ಕನ್ನಡ ಪ್ರಭಾದಲ್ಲಿ ಬಂದಾಗ ಒಂಚೂರು ಖುಷಿನೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಓಹೊ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಕ್ಲಿಕಿಂಗ್ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಖುಷಿ ಆಯ್ತು.

ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ದಿನಕ್ಕೆ ಹನ್ನೆರಡು ಸಲ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗೇ ನಾನು ತೆಗೆದು ನೋಡ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಕ್ಲಿಕ್ ನಿಂದಾದರೂ ಟಾಪ್ ಲಿಸ್ಟನಲ್ಲಿ ಬರಲಿ ಅಂತ;) ಈಗ ಲೊಗಿನ್ ಆಗೇ ಬ್ಲಾಗ್ ನೋಡುವುದು. ಟಾಪ್ ಲಿಸ್ಟನಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಬಂದಾಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ಜನ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಸಮಾಧಾನವಾಗುತ್ತೆ.
——————
ನನಗೆ ನನ್ನ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ಜೊತೆ ಬೇಕಿತ್ತು. ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಜ್ಞಾ ಇದ್ದಳು, ಕೆಲ ಒಳ್ಳೆಯ ಉಪನ್ಯಾಸಕರಿದ್ದರು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ವಾದಗಳಿಗೆ ಮನೆಗೆ/ಪ್ರೆಸ್ಸಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅನೇಕ ಪರಿಚಯದವರಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಜಾಸ್ತಿ ಅಮ್ಮನಿದ್ದಳಲ್ಲ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ಆಪ್ತ ವಲಯ ಕಡಿಮೆಯಾಗತೊಡಗಿತು ಅಥವಾ ನಾನು “ಪ್ರೊಫೆಷನಲ್” ಆಗಲು ಹೊರಟಿದ್ದೆ. ಮಾತು-ಕತೆ ಕೇವಲ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಯಿತು. ಹಾಗೇಯೇ ಪರಿಚಯವಾದ ನನ್ನ ಹುಡುಗನಿಗೂ ಈ ಚರ್ಚೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಆಸಕ್ತಿಗಳಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಅವನ ಗುರಿ ಬಿಟ್ರೆ ಬೇರೆ ವಿಷಯಗಳೆಡೆ ಗಮನವಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮಾತೆಲ್ಲ ಹೊಸ ಟೆಕ್ನಿಕ್, ಎನಿಮೇಷನ್ ಮೂವಿ, ವೆಬ್ ಸೈಟ್, … ಇವುಗಳ ಸುತ್ತ ಮಾತ್ರ ಸುತ್ತುತಿತ್ತು. ಹೊಸದು ಓದಿದರೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಕೆ ಜನ ಬೇಕಲ್ವಾ? ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿರುವ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ಒಂದು ಜೊತೆ ಬೇಕಲ್ವಾ? ನನ್ನ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲಿನ ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ಅವರವರದ್ದೇ ಚಿಂತೆ ಜಾಸ್ತಿ. ಹಾಗಾಗಿ ಮನಸ್ಸು ಮಾತಾಡುವುದನ್ನೇ ನಿಲ್ಲಿಸ್ತಾ ಬಂತು.
—————–
ಮೊದಲು ನಾನು ಫ್ಲಿಕ್ಕರ್ ನಲ್ಲೇ ಜಾಸ್ತಿ ಕಾಲ ಕಳೆತಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಅರ್ಚನಾಳ ಫೋಟೋಗಳು ನಂಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ. ಅವಳ ಬ್ಲಾಗಿನಿಂದಲೇ ನನಗೆ ಮೊತ್ತ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಬ್ಲಾಗ್ ಲೋಕದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಅರ್ಥವಾಗಿದ್ದು. ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ರೆಡಿಫ್ ನ ಲಾಗಿನ್ ಪೇಜಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಅನೇಕ ಬ್ಲಾಗ್ ಗಳನ್ನು ಕಣ್ಣಾಯಿಸಿದ್ದೆ. ಅರ್ಚನಾಳಿಂದ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಕ್ರಿಯೇಟಿವ್ ಬ್ಲಾಗ್ ಗಳ ಪರಿಚಯ ನನಗಾಯ್ತು. ಆಮೇಲೆ ನೆನಪಿದ್ದಂತೆ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು ಅವಧಿ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅದರಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಭಾಮಿನಿ ಷಟ್ಪದಿ. ದಿನಾ ಅವಧಿ ತೆಗೆದು ಇವತ್ತು ಚೇತನಾಳ ಹೊಸ ಬರಹ ಬಂದಿದೆಯಾ ಅಂತ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬ್ಲಾಗ್ ಲೋಕ ಪರಿಚಯವಾದ ಮೇಲೆನೇ ಅವರು ದಿನಾ ಬರೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು. ಹಾಗೆನೆ ಅಬ್ದುಲ್ ರಷೀದರ ಮೈಸೂರು ಪೋಸ್ಟ್. ಈ ಎರಡು ದಿನಾ ಆಫೀಸಿಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಫಸ್ಟ್ ಓಪನ್ ಮಾಡೊದಾಗಿತ್ತು. ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆ ಬರೊ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬ್ಲಾಗ್ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಇಂಟರೆಸ್ಟ್ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿತ್ತು.
————-
ನಮ್ಮನೆಗೆ ನೆಟ್ ತಗೊಂಡಾದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಹೊಸ ಕ್ಯಾಮೆರಾವು ಬಂದಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಮತ್ತೆ ನೆಟ್ನಲ್ಲಿ ಅಪ್ ಲೋಡ್ ಮಾಡೊ ಹುಚ್ಚು ಹತ್ತಿತು. ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ ನಂದು ಒಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಅಂತ ಬೇಕು ಅಂತಾ ನೀಲಾಂಜಲ ತೆಗೆದೆ. ಹೆಸರು ಇಡಕೆ ಏಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಆಗಿತ್ತು ಗೊತ್ತಾ? ನಾನು ಏನು ಹಾಕಿದರೂ ಮೊದಲೇ ಇದೆ ಅಂತ ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು. ಆಗ ನನಗೆ ನೀಲಾಂಜನ ಅಂತ ಫೇಮಸ್ ಬ್ಲಾಗಿದೆ ಅಂತ  ಗೊತ್ತಿದ್ರೆ ಈ ಹೆಸರೇ ಇಡ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಹೆಸರಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಏಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕನ್ ಫ್ಯೂಸ್ ಆಯ್ತು. ಈಗ್ಲೂ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳೊರಿದ್ದಾರೆ. ಲ ಮತ್ತು ನ ಗೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಇಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಇದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೆ ಈಗ ನಂಗೆ 😀
————
ಇಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ ಮುಂಬಯಿಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಬ್ಲಾಗಿಸೊಕೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದು. ಇಡೀ ದಿನ ಮನೆಲಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಇರೊದ್ರಿಂದ ಮಾತಾಡೊಕೆ ಯಾರಾದ್ರೂ ಬೇಕಾಯಿತಲ್ವ. ನಾನು ಟಿವಿ ನೋಡೊಲ್ಲ. ನೋಡೊಕೆ ಕೂತ್ರೆ ಅದರ ಮುಂದಿನಿಂದ ಏಳೊದಿಲ್ಲ. ದಿನಕ್ಕೆ ೩-೪ ಸಿನೆಮಾ ಆರಾಮಾಗಿ ನೋಡಬಲ್ಲೆ. ಸೀರಿಯಲ್ ಯಾವುದು ಬರುತ್ತೆ ಅಂತ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿರೊಲ್ಲ.  ಬ.ಡೇಗೆ ನನ್ನ ಹುಡುಗನಿಂದ ಆನ್ ಲಿಮಿಟೆಡ್ ನೆಟ್ ಪ್ರಸೆಂಟ್ ಸಿಕ್ಕಿದ ಮೇಲಾಗಿನಿಂದ ನನ್ನ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನೆಟ್ಟಿನಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗಿರುತ್ತೆ. ತರಾವಾರಿ ಜನರು, ವಿವಿಧ ವಿಚಾರಗಳು, ಹೊಸ ಡಿಸೈನ್ ಗಳು, ಐಡಿಯಾಗಳು……… ಹೀಗೆ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತೆ.
———–
ಈ ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಹೊಸ ಜನರ ಪರಿಚಯ ನನಗಾಗಿದೆ. ನನಗೆ ನೆಟ್ ನಿಂದ ಯಾವುದೇ ಇನ್ ಕಂ ಬರದೇ ಇದ್ದರೂ ಅದೂ ನನ್ನ ಒಂಟಿತನವನ್ನು ಹೊಗಲಾಡಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬ ಅಸದೃಶ್ಯ ಓದುಗ ನನಗೆ ದೊರಕಿದ್ದಾನೆ. ಕೆಲವೊಬ್ಬರು ನಿಶಬ್ಧವಾಗಿ ನನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಇನ್ನುಳಿದವರು ಸಶಬ್ಧವಾಗಿ. ಎಲ್ಲರ ಒಳಗೆ ಈ ಬರಹಗಳು ಮೂಡಿಸಿದ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಂವೇದನೆಗಳು ಸೇರಿ ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ ಸಹೃದಯನ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ನನಗೊಂದು ಆತ್ಮೀಯನನ್ನು ನೀವೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಒದಗಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಿಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಅನಂತ ಧನ್ಯವಾದಗಳು*.

ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ,
ನೀಲಾಂಜಲ
ಫೆಬ್ರವರಿ ೨೮, ೨೦೦೯

*ಜೊತೆಗೆ ಈ ಬ್ಲಾಗಿನ ಪ್ರಾಯೋಜತ್ವ(ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಬಿಲ್) ಹೊದ್ದುಕೊಂಡಿರುವ ನನ್ನ ಹುಡುಗನಿಗೂ ಧನ್ಯವಾದಗಳು 😉